Ljón 25.Mars Dagurinn er kjörinn til að leggja stund á lögfræði, heimspeki, trúmál og frumspeki. Þú vilt víkka sjóndeildarhringinn. Svo hljóðaði stjörnuspáin mín í dag. Mér fannst það einkar fyndið þar sem ég var að úða í mig skyri alveg að missa af strætó á leið í heimspekitíma. Já segiði svo að stjörnurnar hafi ekki eitthvað til síns máls. Auðvitað missti ég af strætó, þeir eru nefnilega með samsæri gegn mér neita að koma á uppgefnum tíma. Svo ég náði bara hálfum tíma. En mér finnst Kant hvort eð er leiðinlegur. Bara nafnið The grounding of metafisics in morals eða hvað hún nú heitir bókin sem ég er ekki búin að lesa, drepur allan áhuga. Já já, lufsudagur mætti svo bókarlaus og allslaus í ítölskutíma og reyndi mitt besta til að vera ósýnileg svo ég þyrfti ekki að halda tölu um uppákomur í æsku minni til að æfa helv. imperfetto þátíð. Hvað er nú málið með það að hafa miljón þátíðir og fortíðir. En hápunktur dagsins enn sem komið er var þó á kaffi vín, þar sem ég hef alið mannin meira en heilbrigðri manneskju sæmir. Þögning á bókasafninu fer nebla í taugarnar á mér, fæ oft svona tilfinningu meika ekki að opna töskuna því það er svo mikill hávaði. Og eftir smá stund fæ ég alveg ótrúlega þörf til að standa upp og syngja eða eitthvað. Bara fara uppá borð og drepa þessa þrúgandi þögn. Hvað um það þá er hann atli búinn að yfirgefa mig enn einu sinni. Já það er staðreynd að euroið mitt er lokað sem þýðir að ég er enn einu sinni búin að eyða langt um efni fram. Tek undir allar mínar vinkonur. Peningar eru bara ekki hrifnir af mér, meira segja þegar ég er ekki búin að djamma í mánuð hef ég samt eytt öllu og miklu meira til. En ég var svo einstaklega heppin að gebba kom í heimsókn og lánaði mér af góðmennsku sinni fyrir súpu. Sorglegt mál allt saman. En ég þoldi ekki lengi við að læra þarna, þar sem þrjár skutlur mættu á svæðið og settust á næsta borð og áttu langar og háværar samræður um brjóst og hælaskó og sannleikan og kontór. En þær voru á því að kontór og kontór væri miklu skemmtilegra því sannleikurinn væri ömurlegur. Sem er í raun mjög lýsandi fyrir suma sem velta bara um í froðuheimi og hafa aldrei staldrað við og pælt í neinu, to djam or not to djam that is the question. Ég verð að viðurkenna að mér fannst ekki mikið til þeirra koma, en verstur af öllu var þó hýenuhlátur dauðans í einni þeirra. Það var bara einsog eitthvað dýr væri í dauðateygjunum, ég hrökk við í hvert skipti. Auðvitað hef ég ekki minnsta rétt til að láta eins og ég sé eitthvað betri en þær, bara því mér finnst ég sjá hinn rétta heim.... blalbalbla heimur kaldhæðninnar he he he En einsog hún gebba komst svo snilldarlega að orði um daginn þá er ekki auðvelt að snúa til baka þegar maður er farin að sjá hlutina öðruvísi. Froðan sem eitt sinn var meira en nóg er skyndilega bara óþolandi og asnaleg. En kanski er miklu auðveldara að fljóta bara í gegnum lífið á einhverju skýji og spá aldrei í sjálfum sér eða öðrum. En voðalega held ég að það sé þunnur þrettándi. En þessi þröngsýni fer alveg í mínar fínustu taugar. Mér finnst við oft vera svo blind á heiminn, líka við sem teljum okkur voðalega "víðsýn". Það er svo margt sem maður gerir sér enga grein fyrir og mér finnst ég oft vera svo óendanlega og ófyrirgefanlega fávís. Dæmi um það er að flautukennarinn minn til TÍU ára er búlgörsk. Alger snilldartónlistarmaður og hámenntuð um allan heim. Og líka bara yndisleg manneskja sem hefur haft mikil áhrif á mig. Já, ég veit nánast ekkert um landið hennar, eða bara hvað hefur gengið á í mörgum þessum austurevrópu löndum. Þetta var ekki á námskránni og guð forði okkur frá því að leyta okkur upplýsinga SJÁLF. Aldrei hef ég spurt hana neitt um landið, það er bara sjálfsagt að hún sé hér en ekki þar. Svo á ég þessa voða fínu tösku sem elli minn keypti í vín eða einhverstaðar, græn með eldrauðri stjörnu á. Mjög flott. Eitt sinn var ég með hana í tíma, og hún alveg fórnaði höndum og sagðist aldrei vilja sjá þetta aftur. Hvernig ég gæti verið með þessa tösku. Heyrðu mig litla ég var nú aldrei búin að spá í því að hún gekk um með merki rússneska rauða hersinsum allar trissur. En Ilka mín alveg krossaði sig og sagði mér allavega að fara aldrei með þessa tösku til austurevrópu. Ég hef séð marga í bolum með þessari fínu stjörnu og efast stórlega að allir geri sér grein fyrir, fyrir hvað þetta stendur. Svo ég tali nú ekki um allan þenna hermannafatnað sem er í tísku núna. Bolir með myndum af Che Geuvara (kann ekki einu sinni að skrifa nafnið!!) sem krakkarnir vita ekki hver er né hvað hann stendur fyrir. Það eru nú eflaust margir sem vita heilmikið um þetta en þó enn fleiri sem vita ekkert. Meira segja þótt ég viti hvað rauði herinn er, þá veit ég ekkert hvaða áhrif þetta hefur haft á þessi lönd og fólk frá þeim. Merkilegt nokk. Fávísi er böl. Fyndið samt að því meira sem maður veit, því minna finnst manni maður vita. Gerir sér alltaf betur og betur grein fyrir því hvað maður veit ekkert og skilur ekkert. Jú jú dramatískt að skynja smæð sína í sambandi við heiminn. hehehehe Ég hef reyndar oft notað þetta til að afsaka sjálfa mig fyrir sjálfri mér.... Hvaða andskotans máli skiptir það í hinu stóra samhengi við heiminn hvort ég mæti í þennan helv. stærðfræðitíma. Nei best að ég sofi bara áfram. Það verður nú að viðurkennast að rökhugsun mín er af skornum skammti þegar kemur að svefni, eða skorti á svefni. Kanski er rökhugsun mín af skornum skammti alltaf, að minnsta kosti þegar kemur að því að meta sjálfa mig. En hvernig á maður líka að geta metið sjálfan sig hlutlaust. Það er bara ekki hægt, stundum hef ég hugsað að það væri gaman að sjá sig einsog aðrir sjá þig. Gvuð, nei það hlýtur að vera agalegt. Alveg mundi maður flosna upp af því að sjá hvernig fólk hefði misskilið þig gegnum allt þitt líf. Einsog að heyra sína eigin rödd á segulbandi, ojjjj maður fær alveg lost- hver er þessi manneskja !!! Allavega ekki sú rödd sem ég kannast við. Eða þá bara sjá sig á video, sem var einmitt verkefni í svona tjáningaráfanga sem fólk varð að taka í FB. Mar átti að halda smá ræðu fyrir framan bekkinn og upptökuvél og horfa síðan á það saman og kennarinn gagnrýndi. Vá hvað mín kveið fyrir þessu . Sjálfstraustið ekki uppá marga fiska, varla rækja hvað þá meira. En svo man ég að kennarinn sagði: merkilegt að sjá hvað þú ert róleg og yfirveguð. Greinilega mjög örugg að tala fyrir framan fólk. Ég vissi nú ekki hvað ég átti að halda. Er það sama manneskjan sem heyrði varla í sér fyrir drynjandi hjartslætti og sveittum lófum. Andstutt og taugaveikluð fannst mér ég tala allt of hratt og ruglingslega. Og hún sagði að ég væri svo róleg!! Held þetta komi af öllum þeim tónleikum sem ég hef þurft að spila á, það þýðir nú lítið að koma á svið og skjálfa á beinunum og nánast biðjast fyrirgefningar á að vera til. Svo ég er nokkuð góð í að anda ofan í maga og halda kúlinu. Já svo sagði hún að ég væri þó dáldið í mínum eigin heimi og næði ekki nógu góðu sambandi við áheyrendur. Þetta er kanski lýsandi fyrir mig í lífinu í heild. Týnist í mínum eigin heimi, og er svo kanski skjálfandi á beinunum og leið og lítil í mér, en fólk heldur að ég sé ísmoli og sterk einsog fíll því ég held svo vel andlitinu sama hvað gengur á. Merkilegt allt saman. Kanski er ég bara meira misskilin en ása nokkurn tíman..... Já, samt er það líka satt að mér tekst oft að halda stóískri ró þegar kemur að rugli með áralangri þjálfun. Þegar maður er alltaf að koma sér í súrrealískar aðstæður og sérlega einkennileg samskiptaform, þá þýðir ekkert annað en að taka þessu öllu með ró..... Ég meina, eftir allt þetta þá þarf bara ansi taugatrekkjandi hluti til að koma mér úr jafnvægi. Og ég bíst við að þó ég sé þessi snarbilaða tilfinningavera einn dag í viku, þá skiptir það mig líka máli að vera með fót á jörðinni og halda jafnvægi. Þrátt fyrir allar taugar mínar í að vera í lausu lofti og helst aldrei vita hvar ég stend þá fer það líka illa með mann til lengri tíma litið. Þetta endurspeglar líka uppeldið manns, ég er vön því að maður á ekkert að vera að flagga sínum tilfinningum of mikið, svo ég þoli það ekki og vil hafa þær á yfirborðinu. En uppeldisáhrifin eru frekar þau að ég krem öllu niður í kistu og þegar það fer að flæða út þá tek ég langan tíma í að raða brotunum saman og skilgreina þau til dauða. Sem sagt er þar núna, svo fæ ég leið á því og byrja aftur að safna veseni í kistuna. Spurning er svo hvort ekki sé auðveldara að takast á við hlutina um leið og þeir gerast...... Er alveg að fá ógeð á orðum í dag. Af hverju má maður ekki bara finna og vera. Viðbjóður að skilgreina list og tónlist svona í eindir einsog ég þarf að gera í þessari ritgerð. Hata öll þessi fræðiorð, milli þess sem ég tala endalaust. Getur maður gert sjálfan sig geðveikan á ofurskilgreiningu?