brautskráð og brottfarandi

Brautskráð og allt saman. Hristi hendi á rektor og brosti sérlega mikið við aukatilkynningu til áhorfanda svo sem óla og vigdís á fremsta bekk að þetta sé í fyrsta skipti sem brauðskráð sé íessu. Allt ógurlega lekkert. Svo sem ekki margt um athöfnina að segja, nema mér finnst prófessoraskykkjurnar og hlunkabækurnar með prófskírteinunum skemmtilegur fítus og virðulegt lagið sem spilað er undir meðan þeir ganga í sal líka ógurlega kómískt og virðulegt. Rektor hélt ágætis ræðu en þó minnti meira á söluræðu fyrir háskóla íslands og greinileg tengsl hennar við raunvísindi. Annars fannst mér athyglisvert hvað námsval virðist hafa mikil áhrif á klæðaburð. Það var ekkert lítill munur á dresskódi hugvísindadeildar þar sem litríkt er mjög útbreitt og síðan td. verkfræðinni þar sem svart er eini leyfilegi liturinn við formlegar athafnir.

Hrikalega gaman hjá mér allt frá fordrykk í eiturgrænu og blóðrauðu og allskonar veitingum og fullt af fólki og partý og afmæli hjá halli í miðbænum og almennu rúlli enda er viskí og bjór í einu kröftugt svona á lokasprettinum. Ég gerði mér grein fyrir að að vissu leiti er ég ótrúlega græn (ekki bara í litavali heldur reynslu) og þakka fyrir það. Óþægilegt að heimurinn fletti sig lögum og maður fatti að annar hver maður er ekki bara valtur af bjór á djamminu og á það jafnt við um þá sem eru nákomnir manni. Líst ekkert á þetta. Undirheimar reykjavíkur eru mun ofarlegra en sumir halda.

Í fyrramálið fer ég í langþráða köbenferð. Opinbert hlutverk ferðarinnar að sækja um skóla. Óopinbert og mun mikilvægara er heimsókn til bjarkar og sigrúnar og skemmtun, skoðun og vangaveltur. Ætla splæsa í fína myndavél í fríhöfninni fyrir útskriftargjöfina frá stórfjölskyldunni svo ég ætti að geta skrásett veröldina myndrænt líka. Þessi er ógurlega lekker.

Ég veit að ég náði enga að hitta almennilega áður en ég fór og sveik alveg tíu manns um hittinga eða annað quality time og biðst afsökunar á því en tíminn bara flaug frá mér og ég rétt næ að pakka núna með há

horfin, fru stella, horfin

Undarlegt. Það týndust hvorki meira né minna en tvær færslur á blogginu um helgina. Bara einn daginn gufuðu þær upp og ég hef ekki hugmynd um hvert eða afhverju. En það er svo sem algengt í lífinu öllu, hvort sem er tímann, karlmenn og peninga.

Rigning í logni er besta samsetning sem veðurguðirnir hafa fundið upp, helst með góðu dashi af þoku. Þá er nauðsyn að labba berhöfðaður og finna rigninguna bylja mjúklega á andlitinu og útréttar hendur til að það rigni í lófana og hugsa að kannski hefði maður átt að vera fiskur fyrst manni er svona vel við vatn. Þar er líka hljótt í logni svo göngutúrar eru róandi. Slær reyndar ekki út rigningarhljóð á tjaldi, en það eru sjaldgæfari augnablik. Lekur af manni vinnustreytan í pollum. Staðreyndin að skórnir leka gefur bara auka sjarma og maður stígur viljandi í pollana og glottir yfir að það skvampar við hvert skref.

Hvað á svo að gera við þann tíma, karlmenn eða peninga sem maður skyldi hafa? Köben eftir sex daga, en fyrst vinna, partý, árshátíð, umsóknarmöppur, skjalareddingar og hittingar. Allt mun smella með glæsibrag og engar lausnir fundnar á framhaldinu fyrr en þegar ég verð stödd í því miðju. Maður veit hvernig það fer þegar maður er þar.

Hvaða bækur á ég að lesa næst?

reddingar

Þó pottaferðir með hvítvín og bjór í logni undir stjörnubjörtum himni þar sem níu kvenmannsrassar sátu þétt og spjölluðu á fuglabjargsmælikvarða meðan sætu strákarnir í næsta bústað gerðu flugeldasýningu fyrir okkur (eða silvíu nótt kannski þar sem nafn hennar var gólað og það fékkst engin staðfesting á sætleika gauranna en það hefði getað verið) hafi verið besta augnablik síðastliðinna mánaða, og borðuðum á okkur gat af hinum ýmsu löxöríitems, þá getur fátt toppað augnablikið þegar jepplingurinn mikli fór ekki í gang þar sem yngismeyjunum hafði ekki hugnast að slökkva á ljósinu við æsinginn að komast inn í bústað og borða. Þrátt fyrir kraftatilraunir okkar þriggja og þann fítonskraft sem við búum yfir og náðum að færa hann nokkra metra, hefði tekið okkur um það bil tíu ár að ýta bílnum eftir hlykkjóttum malarvegi og upp smá brekku þar til kæmi nægur halli til að ýta honum í gang, þar að auki heyrði ég einhvern áróður um að það sé ekki hægt að ýta díselbílum í gang hef ei hugmynd enn en þakka fyrir að við tókum ekki ævina í þetta.

Við og létum okkur hafa það að valsa uppað næsta bústað með jeppa (jeppafólk er líklegt til að eiga kapla) Það hefði sennilega ekki verið meira um þetta að segja, ef húsráðandi karl hefði ekki einmitt verið slakur oní potti á speedósundskýlunni og kímdi eilítið við yngismeyjarnar með fagurt bros og rafmagsnlausan bíl, en skellti sér í úlpuna utan yfir speedó og vappaði berleggja einsog sannur víkingur og gróf upp kaplana. Heppilega var annar smábíll af stúlkum líka eftir og gat gefið stuð, eftir eitt örlítið símtal til næsta kærasta til að útkljá vafamál með plús og mínusa og ekkert sprakk. Greinilega þurfti sex hlæjandi stelpur og einn kærasta í símanum þarf til að koma jepplingnum í gang. Hananú. Vantaði bara hælaskóna og glossinn til að vera í karakter sem hjálparvana meyjar. En við reddum okkur allavega, það verður ekki af okkur skafið. Björguðum örugglega deginum hjá speedókarlinum.

margra kerta dagur

Ok, hver getur sagt mér hvað sprittkerti endast lengi? Einu sinni fannst mér sprittkerti endast alveg heillengi en síðan finnst mér ég ekki gera annað í vinnunni en skipta um helvítis sprittkertin. Get farið að mæla daginn í sprittkertum en ekki klukkutímum. Spurning dagsins, hvað skipti ég að meðaltali oft um kerti ef ég vinn frá ellefu til tvö um nóttina?

Ég fékk góða samstarfskonu til að leysa mig af á morgun og get ég þarmeð fylgt stelpunum á tónleikana miklu, enda var víst send mynd af mér líka í grúppíubréfinu fræga. Þó það hafi aldrei borist lengra en til umboðsmannsins teljum við það skyldu okkar að fara og skála í bjór yfir endurkomu the rushes til landsins. Einhvernvegin tókst mér að sjá þá tvisvar á airwaves þó ég hafi misst af endalaust miklu sökum misgáfulegrar vinnu, röðum og djammi. Samstarfskonan góða kallaði mig krúsídúllu í dag og kleip mig næstum í kinnarnar, vissi ekki alveg hvernig ég ætti að taka því en tel það frekar jákvætt. Kokkurinn þögli hefur hins vegar ekki vingast nánar við mig nema treysta mér fyrir appelsínflöskuopnunni á hverju kvöldi og hlæja að mér því hann hélt ég væri komin í kokteilana þegar ég var með skyrdykk on the rocks.

Þar að auki viðraði ég hugmyndir mínar um að vera ekki lengur í fullu starfi eftir köben og var því bara vel tekið enda slæmir bakverkir alvarlegt mál. Svo ég er laus við að vera bundin í báða skó í marga mánuði og fæ því ósk mína uppfyllta að hanga aðeins lengur í lausu lofti og dreyma um að allt gangi upp. Skuldbindingaróttinn er greinilega víðfemri en ég hélt. Spurning hvort ég meiki það ef svo ólíklega vildi til að ég kæmist inn í fjögurra ára námið í akademíunni.

pulsu?

Málgleði og ómálgleði eru merkileg fyrirbæri. Fólk er allavegana og hefur ólíka þörf til að blaðra endalaust. Kokkurinn á minni vakt er eitthvað rétt rúmlega á aldur við mig og maður fárra orða. Ef útí það er farið líka maður fárra brosa en samt sérlega kurteis og vill manni ágætlega af því er ég best kemst. Fyrstu vikuna sagði hann ekki orð við mig meira utan nauðsynlegra já/nei og biðja um appelsínið sem hann greinilega drekkur ávallt í vaktarlok af mikilli reglufestu. Eðlilega brá mér við í dag þegar drengurinn skyndilega opnar munninn og vellur út úr honum spjallið um allt mögulegt og grunar mig jafnvel að ég sé komin í góðu bækurnar þegar stráksi kom sérstaklega til mín og bauð mér nammi úr einkabirgðunum sínum en þó í stífum tón og án þess að líta á mig. Ég fæ á tilfinninguna að honum finnist tímasóun að vera sífellt að geifla sig í bros við heiminum. Ég brosi einmitt í tíma og ótíma og jafnvel get orðið aum í kinnunum, en það er líka hluti af starfslýsingunni minni. Nú er það víst svo að einhverjum gæti dottið í hug að ég sé málglöð, að minnsta kosti hef ég heyrt því fleygt. En þær eru reyndar tvær ásturnar og oft er líka til þögla ástan sem talar ekki nema hún þurfi, kannski sem andsvar við blaðri, eða til uppsöfnunar á orðum.

Fyrir utan gluggann góða er bekkur við götuna. Í kvöld sat þar ungur maður í góðan klukkutíma aðgerðarlaus. Ég velti því mikið fyrir mér hvað hann væri að gera. Kannski þurfti hann að hugsa svona mikið og vildi vera einn, en hvað var hann þá að hugsa? Helst vildi ég hallast að því að þetta væri aðdáandi minn sem biði eftir að vinnan væri búin, en í ljósi þess að hann leit aldrei til hægri né vinstri og gafst upp löööngu áður en lokaði gaf ég það alveg frá mér. Einhver er skortur á þessum aðdáendum virðist vera, nema kannski norski karlinn sem ég talaði dönsku við og færði heila rauðvínsflösku, hann var ógurlega ánægður með mig. Ég er ennþá að melta það hvort tilboðið frá öðrum um hvort mig langaði ekki í pulsu megi flokkast sem húmor fyrir skrítnum stefnumótum eða argasta dónaskap. Komst aldrei að því hvort átti við.

i´m a natural blue

Fiskabúr eru dáleiðandi. Allir stóru gluggarnir á vinnunni minni sem snúa allir út að laugarveginum eru samskonar. Maður getur alveg gleymt sér við að horfa á allskonar fólk streyma upp og niður í mismunandi erindum. Sérstaklega er það fyndið þegar fer að halla undir miðnætti og fólk verður sífellt undarlegra.

Í kvöld standa án efa uppúr maðurinn sem labbaði um með stórt hringborð undir hendinni og ekki síður hinn drengurinn í minnkapelsinum og með íslenska fánann sem skykkju og túborg í hendi. Hinn síðarnefndi var óheppinn því eftir að óður maður sparkaði í gluggann á sjoppunni og mölbraut rúðuna í æðinu, var löggubíll mættur til að vakta að æstur lýður leggði ekki leið sína þar inn til að næla í bland og sígarettur, en löggunum leiddist og hlupu æstar út og handtóku þann skykkjuklædda. Við gáfum löggunum kaffibolla útí bíl og vorkenndum þeim að þriðji hver maður sá ástæðu til að bögga þá. Ekki vildi ég vera löggimann.

Það er líka kómískt að servera glamúrliði kosmópólítan og sex on the beach eða dýr rauðvín og horfa á hina skakklappast á eyrnarsneplunum um göturnar í góðum gír. Þetta er nefnilega einkennilega ósýnilegur staður nefnilega og fáir sem horfa þar inn, nema þeir sem vita að ég er að vinna hérna og keyra frammhjá og vínka. Svo er þetta líka kjörið fyrir njósnir og hef ég séð glimps af ýmsum á röltinu sem ég þekki....

Ég verð að muna að þó ég sé þreytt þá er hættulegt að þamba kaffi einsog það sé enginn morgundagur því þá lendir maður í því að vera eiturhress klukkan fjögur og aðrir fjórtán tímar færast skrefi nær með hverri mínútunni. Reyndar er lúxus á morgun og fæ tveggja klukkutíma afslátt af vaktinni.

speki

Hahahahaha

Ljónið er einstaklega samvinnuþýtt og gerir allt sem því er ætlað, en einhverra hluta vegna finnur það ekki til fullnægju eða árangurs. Á einhverjum tímapunkti nemur það staðar og spyr: hver fékk eiginlega hugmyndina?

Í ljósi fyrrnefndra pælinga skemmti þetta mér sérlega þegar ég rakst á þessa lýsingu mbl á stöðunni. Hverjum datt eiginlega í hug að ég vildi vera áfram í þjónustubransanum. Af hverju get ég ekki kennt einhverjum öðrum um mínar lélegu hugmyndir?

ólausnir

Ef það er ekki flókið þá er það einfalt. Nema það er aldrei einfalt. Nema annað fólk sjái ekki vandamál þar sem ég finn þau, eða hafi ekki áhyggjur þegar það eru vandamál. Nema það sleppi því að ræða vandamálin þegar þau steðji að og geri það einfalda í stöðunni sem inniheldur að ljúga því að allt sé í lagi, og sjá svo bara til.

Ef ég væri góð í að plata þá myndi ég segja í uppkomandi viðtali um framtíðarhorfur að ég vilji óð og uppvæg lofa mér í fullt starf með aukavöktum alveg fram í september en láta mig samt hverfa um leið og mér henntar og ég finn eitthvað betra. Mér er sagt að venjulegt fólk geri það án þess að blikka auga enda beri maður ekki ábyrgð á neinu nema eigin velferð. En ég get ómögulega logið mjög sannfærandi og fer þessvegna iðulega í það að ræða stöðuna hreinskilnislega áður en ég veit hver sú staða nákvæmlega er. Djö. Englabossaskapur og góðmennska er hinsvegar fjarri góðu gamni. Það er bara einhver hafettaáhreinuþörf, nema bara að hið hreina er týnt í ryki.

Wanted. Vinna á mínu sviði eða að minnsta kosti tengdara því en þjónn á fansí veitingarstað. Líklegast fundin í sjálfboðavinnu. Needed: peningar núna eða helst í gær og frí fyrir orlofið til köben. Niðurstaða: hausverkur. Lausn: vinna í lottó

það er ekkert minna, bara mikil vinna

Hárið á mér er víst í tísku á þessu seasoni. Allavega héldu klipparakonurnar ekki vatni yfir liðum sem þykja víst inn í dag, ,,frjálsir og úfnir og ómögulegt að framkalla með gamaldags permó". Ekki síst telst appelsínubrúni liturinn líka geðveikislega mikið inn, það er svo mikið verið með svona núna skildist mér. Allir æstir að láta lita sig svona sko. Ég veit ekki hvort ég borgaði auka fyrir öll þessi ástúðlegu ummæli og massa háregóbúst.

Sumt er meira vandamál fyrir mig en aðra. Konan sem vildi glöð fá mig í vinnu sagði í símtalinu; ,,já svo eru engir sérstakir búningar, bara svartar buxur og svartur bolur og lokaðir svartir skór er fínt" Í mínum heimi er það eiginlega flókinn búningur þar sem ég á ekki eina svarta flík sem ég nota dagsdaglega. Eftir grams og leit fann ég slitnar leikfimibuxur, síðerma bol sem litla systir saumaði, fílaði ekki og gaf mér og díselskó af gerði. Ég var stormandi skvísa í þessu og með smekklega klemmu sem hélt niðri öllum þessum úfnu lokkum sem erfitt er að höndla. (yngsti bróðir minn hló úti á vídjóleigu um daginn, og tosaði í hárið á mér og sagði ,,ásta það er svo fyndið hvað hárið á þér er útum allt, greiðirðu þér aldrei?" Tólf ára drengir velta þessu fyrir sér, hvert er heimurinn að fara?)

Ég er ekki sérlega góð í að vera fansí. Jú ég á reyndar hælastígvél í dag, en annars finnst mér álag að þjóna og halda rétt á rauðvínsflöskunni og koma með rétta gafla og svona. En fansíheitin lærast einsog annað og stemmingin er afslöppuð þarna. En vegna bakþreytu og lappeymslum í kjölfar langra vakta er verst að ég hafi ekki gift mig um daginn þegar stjörnunar vildu meina að tíminn væri fullkominn, þá gæti ég líka fengið baknudd og fótanudd.

fresk ferskja

Kannski ætti ég almennt að hafa meiri trúa á sjarma þeim er stórt ástubros virðist geta galdrað. Allavega virtust yfirmenn og eigendur bráðna við návist mína og ég varla komin út úr dyrunum þegar hún hringir til að tryggja sér rétt til áframhaldandi nærveru. Alveg æst yfir æðislegheitum mínum.

Oseisei. Lífið er viðhorf svo það er ágætt að líta á þetta svona frekar en hinsegin. Ég sé ekki að slást um starfið við mér þroskaðra fólk og eigandinn kipraði augun einsog við værum að bonda þegar hún sagðist gjarnan vilja fá ,,aðeins þroskaðra fólk" í vinnu. Ég er kannski svona einsog ferskja í fullum þroska meðan fólk sem stendur á tvítugu er dáldið grænt og ekki eins safaríkt.

Á leið inn á einn veitingarstað hringir annar í öngum sínum og léði ég krafta mína líka þar. Ef fer sem horfir þá mun helmingur af veitingarstöðum borgarinnar vera með mig á speed dial eitt, en inn í því eru einhverjar krónur handa mér líka auk ósegjanlegrar ánægju að þjóna öðrum.

Gleði í boðinu þar sem ég byrja ekki í nýja dæminu fyrren eftir helgi og get því fagnað BArni og hverslags peningainnkomu og endurheimt lífsins í ammlinu hennar auðar í kvöld. Mætt snemma í bjórinn. Skál!

jeremías

Ég verð að hætta að skrifa hananú. Tók skyndilega eftir ofnotkun orðsins og sló mér á lær. Hefur kannski tekið við af jedúdda, nema ég segi aldrei hananú í talmáli. Kannski er hananú skrifmálslegra en jedúdda. Spá í að hætta að segja bæði og taka upp á því að segja jeremías.

Annars var sá sami og ég sá seinast skrifa jeremías (óþekktur bloggari í heiminum sem ég man ekki einu sinni lengur hvernig ég lenti inn á síðu hjá) en sá hinn sami skemmti mér sérlega með heilli færslu m eð eintómum ypsilonum einsog mér datt í hug um daginn. Vyð eygum að taka upp eyngöngu ypsylon ý ýslensku. Þetta er svo ofsalega fallegt. Ef ég held áfram að skryfa tek ég kannsky uppá þvý að breyta stafsetnyngunny mynny þannyg.

Sunnanlægð og suddi. Grámóskulegt en skyggni ágætt. Mikið ófsalega er til mikið af skemmtilegu námi í heiminum. Allt kostar þetta samt péninga sem ég veit ekki hvaðan eiga að koma þegar LÍN hefur sleppt af manni hendinni einsog bókhlaðan. Bölvaðir fasistar skylda mann í formlegt háskólanám til að lána manni fyrir lífinu. Ætla í það að taka meiri ljósmyndir. Ég ætla hinsvegar ekki að skrifa um þær, þó ég skrifi á þær eða taki myndir af því sem ég hef skrifað.

Ok kannski væri málið að næla í fegurðarblund svo ég heilli mann og annan uppúr skónum í viðtalinu með augnhárasveiflum og breiðu brosi og fá leyfi til að púla og svitna á ómannlega löngum vöktum á lúsarlaunum. Biturleiki hugvísindardeildarnámsmanns tvíefldist við hleraða ræðu tölvunarfræðinema sem kvörtuðu undan tæpum þrjúhundruðþús launum þar sem þeir væru ekki komnir með gráðuna. En ég get glatt mig við það hvað mitt nám er gefandi.

you are not welcome here anymore...

Ojjj kringlan í útsölulokum. Ojj flúorljós. Það er örugglega til flúerljósaofnæmiseinkenni sem eru lífshættuleg.

Vinna? af hverju þarf maður svona mikið að vinna og langar svona lítið til þess? Of góðu vanur? Lítur samt jafnvel út fyrir að ég muni taka að mér akkorðsvinnu í að þjóna til borðs á ítölskuskotnum veitingarstað, en læt ekkert uppi um það fyrr en kálið er komið í ausuna.

Þó ég sé leiðindapési sem vill fá þriggja vikna frí í nýrri vinnu eftir að hafa unnið í þrjár erum við gerður sammála að mig skorti víst varla hæfniskröfurnar í starfið. Háskólapróf, ítölskukunnátta og margra ára þjónustulundaræfing í afgreiðsluvinnu fyrir utan að vera á barmi aldarfjórðungsaldurs ætti að vera plenty. Fyrir utan að vera sérstaklega mikið fyrir pasta, rauðvín og kaffi sem er víst einna helst á boðstolnum í nokkurri einföldun.

Lokapunkturinn. Já nú er það svart. Mætti með eitt bókarhlass á bókhlöðuna í dag og spurði sakleysislega hvort það væri örugglega ekki allt í skilum þá. Konan fletti einhverju upp og óskaði mér til hamingju með að vera að ljúka áfanga, en strax í kjölfarið tilkynnti hún mér að hún myndi hérmeð loka kortinu mínu. Hananú. Mér er úthýst af hlöðunni og er bannaður aðgangur....

komplex nr. fimmtán

Ljónið fær góða tilfinningu fyrir landslaginu í vinnunni. Það sér vel hvað gera þarf. Kannski eru aðstæður ekki eins og það bjóst við, en stórkostlegt ævintýri er í vændum.

Hananú. Stjörnurnar boða stórkostleg ævintýri bara. Sjáum hvað setur.

Helvítis hnúturinn í maganum gerir vart við sig. Svaf einsog ungabarn í marga marga klukkutíma um miðjan dag áhyggjulaus og allslaus eftir að ég afhenti innpakkað barn í morgun og þóttist heimt úr helju. Ringluð með tesopa, ein á kafi í drasli uppgötvaði ég, að ég á ekki bót fyrir boruna á mér og á ekki vera neinstaðar né gera neitt. Yndislegt.

Af hverju fór ég þá í manískt uppvask, ryksugaði og gróf upp herbergið sem hafði verið týnt svo vikum skipti undir sautján mismunandi útkrotuðum uppköstum og öllum fataskápnum mínum? Og þar sem ég get ekki tekið til nema syngja hástöfum hóf ég upp raust mína og fældi köttinn sem er fúll eftir að ég fjarlægði dýnuhlaðann af gólfinu sem hún leit á sem sitt einkabæli. Nema bara hvað, syngjandi eitthvað sem poppaði upp í hausinn gerði ég mér skyndilega grein fyrir að ég var að syngja lag með alanis morisette sem ég hef ekki einu sinni heyrt síðan nítíuogsjö eða eitthvað. Textabrotið sem ég söng og mundi var eftirfarandi;

Sometimes...is never quite enough, how many time do I have to tell you, to carry on. Dont forget to win first place, dont forget to keep that smile, on your face. Be a good girl, you´ve got to try a little harder. That simply wasnt good enought to make us cry. How many times do I have to tell you, to hurry up, How long before you screw it up. Eða eitthvað og skálda örugglega í eyðurnar. Enda tæp tíu ár síðan alanis var efst á lista hjá mér. Undirmeðvitundin er samt óhemju gáfuð. Og raular þessvegna óvart uppúrsér böggi á meðvitundina yfir að ég verði að vera best og vitneskjan að ég hafi bara gert viðunandi og ekki meir sé skelfilegri en að ég hafi ekki gert neitt. Geðveikin leynist víða.

Svo til að róa geðveikina, þá er ég búin að segja henni að ritgerðin mín er án efa sú langsamlega besta sem hefur nokkurntímann verið skrifuð á Íslandi í listfræði. (Og verði það þar til í vor þegar fyrsti hópurinn sem ekki tók jumpstart á ítalíu getur útskrifast) Skál fyrir því.

Verandi sú eina, er hún reyndar líka sú versta, en hinn póllinn er miklu betri.