pulsu?

Málgleði og ómálgleði eru merkileg fyrirbæri. Fólk er allavegana og hefur ólíka þörf til að blaðra endalaust. Kokkurinn á minni vakt er eitthvað rétt rúmlega á aldur við mig og maður fárra orða. Ef útí það er farið líka maður fárra brosa en samt sérlega kurteis og vill manni ágætlega af því er ég best kemst. Fyrstu vikuna sagði hann ekki orð við mig meira utan nauðsynlegra já/nei og biðja um appelsínið sem hann greinilega drekkur ávallt í vaktarlok af mikilli reglufestu. Eðlilega brá mér við í dag þegar drengurinn skyndilega opnar munninn og vellur út úr honum spjallið um allt mögulegt og grunar mig jafnvel að ég sé komin í góðu bækurnar þegar stráksi kom sérstaklega til mín og bauð mér nammi úr einkabirgðunum sínum en þó í stífum tón og án þess að líta á mig. Ég fæ á tilfinninguna að honum finnist tímasóun að vera sífellt að geifla sig í bros við heiminum. Ég brosi einmitt í tíma og ótíma og jafnvel get orðið aum í kinnunum, en það er líka hluti af starfslýsingunni minni. Nú er það víst svo að einhverjum gæti dottið í hug að ég sé málglöð, að minnsta kosti hef ég heyrt því fleygt. En þær eru reyndar tvær ásturnar og oft er líka til þögla ástan sem talar ekki nema hún þurfi, kannski sem andsvar við blaðri, eða til uppsöfnunar á orðum.

Fyrir utan gluggann góða er bekkur við götuna. Í kvöld sat þar ungur maður í góðan klukkutíma aðgerðarlaus. Ég velti því mikið fyrir mér hvað hann væri að gera. Kannski þurfti hann að hugsa svona mikið og vildi vera einn, en hvað var hann þá að hugsa? Helst vildi ég hallast að því að þetta væri aðdáandi minn sem biði eftir að vinnan væri búin, en í ljósi þess að hann leit aldrei til hægri né vinstri og gafst upp löööngu áður en lokaði gaf ég það alveg frá mér. Einhver er skortur á þessum aðdáendum virðist vera, nema kannski norski karlinn sem ég talaði dönsku við og færði heila rauðvínsflösku, hann var ógurlega ánægður með mig. Ég er ennþá að melta það hvort tilboðið frá öðrum um hvort mig langaði ekki í pulsu megi flokkast sem húmor fyrir skrítnum stefnumótum eða argasta dónaskap. Komst aldrei að því hvort átti við.