Skortur á skipulagðri óreiðu

Það virkar alltaf að lokum að segja að í hinu stóra samhengi heimsins þá skiptir þetta ekki svo miklu máli. Og meira að segja pollyönnuaðferðin er líka gulltryggð á góðum degi, ég meina það getur alltaf verið verra ekki satt? Ég held að undanfarna mánuði hafi ég uppgvötað nýja hæfileika í skipulagningu sem ég vissi ekki að ég hefði. Svona er þetta skrítið, maður vanmetur sig stundum. Til dæmis var ég líka ágæt í stærðfræði þegar ég tók mig til og lærði hana og ég er bara ágætis kokkur þó ég hafi lengi haldið því fram að ég gæti alls ekki eldað. Ég er nefnilega með sjúklega falda fullkomnunaráráttu þegar mig raunverulega langar að gera eitthvað og legg mig fram. Þá er líka erfitt að vera ánægð því maður getur nefnilega alltaf gert betur.

Kannski er þetta nýtilkomna skipulag að brjótast út í óþekktri vanafestu sem ég veit ekki hvort ég fíla nógu vel; mánudagskaffihús, matur hjá mömmu, vinna þennan dag, kaffihús á milli tíma með þessum, og að ég get ekki sofnað á þriðjudögum fyrr en undir morgun þegar eini tíminn minn snemma er á miðvikudögum. Skrítin þessi hegðun. Og vikurnar fljúga í stöðluðu munstri og ég hitti aldrei suma vini og kunningja mína því það passar aldrei á réttum tíma inní mitt prógramm og þeirra. Skrítið.

Einsog ég elska skemmtilegar tilviljanir og undarlegar uppákomur þá virðist ekkert slíkt gerast hjá mér þessa dagana. Þunnur þrettándi í þeim málefnum, og þessvegna skil ég ekkert í því að ég skuli ekki bara framkvæma sjálf þessar skrítnu uppákomur. Hverjir aðrir ætti að standa í því?

Í minningunni var alltaf eitthvað fyndið og skrítið að gerast í Bologna. Eflaust er minningin fallegri svona í fjarlægð en þar var samt daglega lífið fullt af skrítnum uppákomum og huggulegri stemmingu einsog að þekkja betlarann með nafni sem ég labbaði framhjá á hverjum degi og kvaddi hann með faðmlagi þegar við fórum frá Ítalíu, maður kom og rétti mér laufblað um haustið og sagði að ég væri eins litinn og það og hefði komið inní lífið á jafnóvæntan hátt. Laufblaðið fauk framan í hann þar sem hann var að hljóla og ég hefði rekist á hann á götunni. Kannski var maðurinn snarbilaður, en ég bara læt fara í taugarnar á mér þær íslensku menningarreglur að ef fólk talar við ókunnuga hljóti það að vera bilað, desperat eða betlarar. Af hverju má ekki segja það sem manni datt í hug, eða bara yfir höfuð tjá sig við aðra. Enn stærri spurning, fyrst ég kvarta yfir þessu af hverju fer ég ekki og gef mig á tal við fólk og reyni að skapa einstakar uppákomur sem ég hef svo gaman af? Er það yfir höfuð hægt á íslandi?

The state I´m in

Viðeigandi lagatitill fyrir viðeigandi sjálfsvorkun. Stundum finnst mér ég klára það bara brillíant að vera sjálfstæð og dugleg og fullorðin og háskólanemandi. Ég meina á heildina séð þá gengur mér vel við að lifa, ég stend undir mínum fjármálum og skuldum. Ég er ekki alvarlega veik eða hef yfir neinu að kvarta. Ég bý sjálf, ég vinn og ég læri. Af hverju fæ ég þá svona taugaáfall yfir því hvað mér gangi illa að vera til. Díses. Einsog ég sagði í dag þar sem ég sat andlaus með magastingi fyrir framan ritgerðina mína - Af hverju virkar ekki að loka augunum og vera ekki til einsog þegar maður var lítill. Djöfull þoli ég ekki að þurfa að feisa það hvað ég er mikill bjáni stundum. Og gulltryggða aðferðin við að segja "í hinu stóra samhengi heimsins" þá er þetta lítilvægt virkar ekki einu sinni á mig í dag. Meira að segja Pollyönnuaðferðin fræga er úr sambandi í dag. Jæja, dramatíkin er að gera útaf viðmig. Þarf að sofa. Þetta er skrítinn og ósanngjarn heimur og mér finnst ég ekki eiga neitt gott skilið í dag.

Litli bróðir minn fékk alvöru fjarstýrða þyrlu sem getur flogið. Hann var svo glaður að það getur ekki annað en glatt mann líka. Sumt er kannski gott.

How to fight loneliness

..... smile all the time. Shine your teeth to meeningless..... Thats how you fight loneliness you laugh at every joke....... And the first thing you´ll ever want is the last thing you ever need. Just smile all the time.

Ég er að brosa við tölvunni minni en það er bara enginn sem sér það. Djöfull getur verið einmannalegt að læra og vinna endalaust. Engir brandarar sem ég get hlegið að.

Konan á klossunum

Skapilla konan á efri hæðinni virðist hafa tvíeflst og dregur fram klossana á hvaða tímum sólarhrings sem er til að ná sér niðri á okkur. Hún tók sig til og öskraði á okkur úti á svölum klukkan ellefu á miðvikudegi að fólk þyrfti nú að vakna til vinnu í fjölbýlishúsi en átti greinilega ekki við sjálfa sig sem þrammar allar nætur.

Það er skelfilegt hvað vikurnar rúlla framhjá á miklum hraða. Það er aftur kominn föstudagur og ég hef ekki farið út með fólki síðan síðasta föstudag!! Þurfti reyndar að vinna þrjú kvöld og passa tvö svo það skilur ekki mikið eftir. Jæja, í kvöld ætla ég að fara út og ætla meira segja að fá mér öl. Ég á það skilið, veit ekki alveg af hverju en af því bara. Reyna bara að vera með í þessu Idolæði sem allir virðast vera með í nema ég, og ekki verra að reyna að dusta rykið af ítölskunni minni og hitta strákana sem eru núna frosnir og skelfingu lostnir að vera á hjara veraldar í ofurkulda. Ok ég verð að éta feitt ofan í mig að það er MIKLU MIKLU kaldara hérna heldur en á Ítalíu. Andskotinn. Að ég skuli hafa haldið öðru fram.

Ég treysti á ykkur fólk að koma að gera eitthvað í kvöld. Enga kuldaskræfutakta hér og hananú.

Snófarg og kuldaboli

Það hefur ekki farið framhjá neinum snjókoman og nístandi kuldinn úti svo óþarfi að útlista það eitthvað. Kalt kalt er ekki svalt. Hverju datt í hug að svalt væri jákvætt orð. Er svali svalur? Jæja, snjórinn er samt fallegur rétt þegar hann er nýfallinn, sérstaklega svona blaut stór snjókorn sem og búa til allskonar furðumyndir úr heiminum. Svona draumaheimur í logninu þar sem allir koma inn einsog snjókallar. Í myrkrinu í gærkvöldi var ógnandi af fara út í svona hríð og klífa snjófjöll til að komast í strætóstoppistöð þar sem strætó kom auðvitað alltof seint því umferðin var í taugaáfalli. Taugaáfall yfir því að það virkilega snjói á landinu og afhverju ekki sé standard að fá tilkynningu fyrirfram svo maður geti skellt vetrardekkjunum undir.

Er orkulaus og kenni myrkri og kulda um það. Klassískt vetrarþunglyndi á það til að sullast yfir í þreytu og slen. Þarf hressleikaskot. Kannski er vöðvaeymslin og kvefið að breytast í flensu. Nenni ekki að vera veik né löt. Ætti bara að geta hætt því ef lífið gengur út á að maður hafi alltaf val. En það gengur víst út á að vera ekki að væla yfir því sem maður getur ekki breytt, svo ég ætla hætta að vera löt og taka vítamín og sætta mig við það ef ég verð veik. Auðvelt ha.

Djöfuls fokking snillingar

Tek undir orð tölvugúrósins míns. Við erum frábært teymi og unnum þrekvirki í kvöld. Ég er ógeðslega ánægð með lúkkið á nýju fínu síðunni minni þótt einhver hafi sagt hún væri spúkí. Mér finnst hún einmitt mjög hnyttin og við erum búnar að hlægja svo mikið að salthneta stóð næstum í Auði, og borðuðum vínber í öllum formum - fersk og þurrkuð. Snilld.

Klettaskora og Faldafeykir

Í gamla daga voru ekki bara þessir 13 jólasveinar sem allir þekkja heldur voru einnig til aðrið jólasveinar í mörgum sveitum og hétu ýmsum nöfnum. í heimildum hafa fundist um 80 nöfn. Þar á meðal eru: Faldafeykir, Flotnös, Hlöðustrangi, Kattarvali, Klettaskora, Litlipungur, Lummusníkir, Móamangi, Pönnuskuggi, Redda, Steingrímur, Svartiljótur, Tútur, Þorlákur, Örvadrumbur. Ha ha ha það er nú fullt af klettaskorum og faldafeykjum á ferð í djammlífi Reykjarvíkur.

Viðeigandi jólasaga þar sem hátiðir nálgast, að minnsta kosti mætti veturinn í gær öllum íslendingum að óvörum að venju og ástlöngun fólks eftir því. Þetta er dagsönn saga, ef þið trúið mér ekki fáið ykkur bara Kókómjólk, þar sannast málin.

Föstudagur til fjörs. Taka rauðvínslegið spjall í ítölskum anda. Elda eþnískan mat einsog ása nefnir allt sem er skrítið. Til dæmis couscous og hummus og sesamfræsbuff. Namminamm.

Krumpuð lök og lífsflótti

Djöfull hata ég að vera andvaka. Það er fátt sem angrar mig eins mikið og skríða uppí rúm dauðþreytt og enda svo með að liggja þar og hundleiðast í marga klukkutíma. Búin að skipuleggja næstu árin, gera bókhaldið fyrir jólin og dreyma um fjarlæg lönd þegar ég komst að þeirri niðurstöðu að ástæða svefnleysis væri of mikil hugsun og reyndi að hugsa ekki neitt. Þeir sem það hafa reynt vita að það er ekki hægt, allt fer í taugarnar á mér. Koddinn er harður, það brakar í gardínunni og rúmið er krumpað. Hundrað byltum síðar er ég ennþá vakandi og langar að lemja einhvern og set á tónlist til að róa hugann en þá fer ég bara að hlusta á hana og sofna ekkert heldur. Nei hvað haldiði ég dett útaf og fæ martröð um leið. Hrekk auðvitað upp eftir dottið og er ennþá meira vakandi en nokkru sinni fyrr og komin með garnagaul. Á morgun er meira segja eini dagurinn í vikunni sem ég þarf að vakna snemma.

Eins og sjá má er eini raunhæfi kosturinn að gefast upp eftir fjögra tíma byltur og blogga um það á netinu. Skrítið hvað hægt er að flýja frá lífinu á margan hátt? Er hægt að flýja frá lífinu yfirhöfuð. Er maður ekki lifandi svo lengi sem maður lifir eða er hægt að lifa því gerandi vitlausa hluti. Hér er ég í einhverju námi sem mér finnst geysispennandi og geri fátt annað en að lesa í bókum um hinar ýmsu kenningar ýmissa manna og skrifa ritgerðir. Mér finnst það vera mjög góð leið til að eyða tíma í og vita endalaust meira en fæ stundum hugdettu að lífið sé að verða full bóklegt. Hvar er verklegi parturinn? Getur maður tapað sér í að lifa meira inni í hausnum heldur en með líkamanum og er það verra? Nú myndi descartes vera ánægður með mig held ég, en aðrir fræðimenn sem eru fúlir útí nútímamanninn sem vill helst afneita líkamleika sínum myndu hrista höfuðið. Ætli það sé einhverskonar flótti að sökkva sér í eigin heim og bókaheim og skrifheim. Jæja hvað um það, ég kann þá vel við minn eigin heim sem ég fæ að ráða flestu. Og hvaða rugl er það hvort eð er að maður verði að finna sitt heila sjálf í einhverju fullkomnu innra jafnvægi og réttu samhengi við allt. Að við séum hvort eð er bara sundruð sjálf og engin leið að finna einhverja heild í því finnst mér virka. Hafa bara gaman af því hvað maður er nett kleifhuga hvað sem því líður að blanda saman sól í ljóni og tungl í vog sem bara virkar ekki, þá er hvort eð er ekkert gaman ef maður ætti að vera fullkomlega samkvæmur einni hugmynd um sjálfið og útiloka allt annað. Burt með stimpl um að maður sé svo mikið svona eða hinsegins. En þó ég sé kannski með frábærlega sundrað sjálf og skemmtilega fjölbreytta sjálfsmynd í mínum bóklega veruleika ætla ég að leita eftir að gleyma mér ekki í eigin heimi og taka þátt í hinum þessum þarna úti og eiga gagnlegri samskipti við fólk en að úthella andvökupælingarofsóknum á netinu. Jafnþreytt, jafnpirruð og vekjaraklukkan hringir eftir rúma þrjá tíma.

Ælupestarpési

Góð systir. Passaði hóp af systkinum þar af eina systur með ælupest. Lýst ekki á að mér sé óglatt núna enda er ælupest ógeðslegasta veiki sem fyrirfinnst. Gæti samt verið hinir fimmtíuogþrír kaffibollar sem ég innbyrti í dag. Kláraði kynjafræðiverkefni á síðustu stundu einsog mín er von og vísa en þó nokkuð sátt við þær hugmyndafræðilegu himinhæðir sem mér tókst að spila á í sambandi við greiningu á þrem hvítum kúlum í skúlptúr. Þakka hugmyndaflugi og blaðurgáfum um það, horfði svo á brad pitt í ofurformi og hælinn sem klúðraði málunum með litla bróður mínum og frostpinnaslef útá kinnar. Vaknaði fyrr á morgnanna alla þessa helgi en ég hef gert síðustu virku viku, einkennilegt það. Eldaði frábæra hamborgara þótt óánægju hafi gætt með franskarnar sem voru of harðar að barnanna mati. Kröfuharðir einstaklingar. Lambahryggur í kvöldmat af lambinu sem litla systir mín fékk heimsent í dag. Absúrd að hafa heilt sundurhlutað lamb í heimsendingu sem hún í þokkabót tók á móti og gaf pela í heilt sumar. Ojjj. Hræsnarinn ég borðaði samt með bestu lyst enda ekki oft um slíkt að ræða á mínu eigin heimili þar sem hrökkbrauð með smurosti ræður ríkjum.

Scrutiny...?

Ég er stundum haldin misskilningi á eigin getu. Ég hélt til dæmis að ég væri ágæt í ensku en þessi lestrarmaraþon um listfræðikenningar á hugtakakæfðri og hástemmdri ensku er að breyta þeirri skoðun. Er íslenska svona ógeðslega fátæk af hugtökum eða er enska með overload af orðum yfir hluti og hugmyndir sem eru ekki til? Það er að segja tilbúnin hugtök sem lýsa huglægum hlutum í menningu eða fyrirgefðu, orðræðu fræðimanna um menningu. Shit, hvað ég er orðin þreytt á setningum einsog "this book lies somwhere between an anthology and a monograph, between a heterogenieous series of things whose principle of cohesion is imposed from without, and an ongoing thing whose coherence stems from within" Já einmitt, þetta skýrði málin vel í innganginum... Inn með hvað? útúr hverju? Annars eru setningarnar sem ég skil áhugaverðar, þetta er bara engan vegin léttmeti sem á að lesa með stýrur í augunum á nóttunni. Kannski er ég bara sjálfsvorkunnari, en ég hef aldrei á minni námsæfi þurft að lesa jafnmikið af jafn tyrfnum greinum.

Svo eru kosningar í gangi og ég skil ekki heldur hvernig þær virka. Hef aldrei nennt að setja mig almenninlega inn í mismunandi fulltrúakerfi. Mér finnst þau bara aldrei mjög sanngjörn. Ætti maður ekki að vera pólitískari en ekki bara vilja vita hver vann. Niður með Bush. Lýst ekkert á að það séu svona mörg rauð fylki á kortinu. Hvað er málið með allar þessar raðir? Átti engin von á fólk mætti til að kjósa? Samt jákvætt að fólk skráði sig til að kjósa.

Meika ekki meira af hvorki af art of art history the critical anthology né kosningarvöku rás eitt. Femínísk fræði sem ég þarf að mæta í ólesin snemma í fyrramálið. Það er einsog námið mitt sé smurt með olíu og ég næ ekki neinu haldi á því í augnablikinu. Sömuleiðis vil ég koma á framfæri kvörtunum á of fáum klukkutímum í sólarhringnum. Mun örugglega sofa illa vegna samviskubits yfir öllu heila klabbinu.