|
Hef verið lengi-
orðuð við drengi- ég hélt að einhvern þeirra ég kanski fengi. En eins upp aldir- drullukaldir- hvernig hélt Guð að þetta gengi. Höfundur SIGRÚN BJÖRK. Samið 30/3/2003 Sigga er þrusu ljóðskáld þegar hún tekur sig til!! Jæja eitt próf búið mörg eftir. Þó einu skrefi nær frelsinu.
Your Personal Day of Death is...
Monday, October 18, 2060
Huggulegt þarna höfum við daginn sem ég á að kveðja þessa jörð samkvæmtnetdauða reiknivelinni Jahh þetta fer svona semi vel í kvíðaköstin mín yfir því hvað lífið er stutt og hvað ég á eftir að gera hrikalega hrikalega margt. Það er víst nokkuð ljóst að maður verður að nýta tímann vel, jafnvel læra að skipuleggja sig. Nei nei, ég læri það örugglega aldrei sama þótt ég hefði þrjú hundruð ár. Frekar þá að læra að njóta þess sem er NÚNA. Hætta þessu rugli, að finnast ég vera að bíða eftir að lífið mitt byrji. Hvað með það þótt ég sé búin að búa heima og sé orðin gömul og eigi ekkert..... Það er bara vont hugarfar, í kjölfar magahnútsins Mikla sem er að gera vart við sig. Einn dag í viku tek ég smá örvæntingarkast yfir -bandstrik-LEYSI. Þið getið sett eiginlega hvað sem er fyrir framan LEYSI. Peninga, tíma, vinnu, og bara hvað sem ykkur dettur í hug. Nema skuldir. Það passar ekki. Á móti kemur að það var æðislegt veður í dag, sólin skein og ég sver það að fuglarnir sungu hærra en venjulega. Það er bara mánuður í að ég fari út og flippi í danaveldi með Ásu Ég get sennilega fengið vinnu á PizzaHut smáralind þótt ég sé mjög ósátt við það. Löng og leiðinleg saga á bak við það allt. En hverju skiptir svo sem hvað ég er að vinna við í þessa tæpu tvo mánuði sem ég vinn áður en ég FLYT til Bologna. Bara að ég fái nóga vinnu. Magakrampinn inniheldur líka kvíða yfir þessum prófaandskotum. Vantar einsog eitt stykki kæruleysispillu.
Jesss!!!! Jesss hoppa um gólfið og vantar einhvern til að samfagna!!! Það tókst...Tvö copy af fimmtán blaðsíðna ritgerð liggja á borðinu. KRAFTUR INNRI UPPLIFUNAR. Það er búið, því er lokið kem ekki við hana meir nema til að henda í hólfið hjá kennaranum. Nú hef ég rétt rúman sólarhring til að komast að því um hvað áfanginn Rómönsk málvísindi fjalla. Læra um fónem og hljóðbrigði og sérhljóðakerfi allra málanna, og einnig mismunandi þróun sérhljóðakerfa í áhersluatkvæði í alþýðulatínu, í vestur og austur romaníu frá 3 til 9 öld eftir krist. Hvaða áhrif þessi þróun hefur síðan haft á nútíma rómönsk mál. Rafael "vinur" okkar, er einmitt frá Salamanca sem þýddi að sigrún var vinkona hans fyrir jól og gerður vildi vera það... he he
Það var svo seinna sem við þurftum að sitja tíma hjá manngreyinu og við gerðum okkur grein fyrir að hann er allt annað en krúttlegur þótt hann sé með mikinn hreim og tala smá bjagað. -Og vid förum ad sja ad tad hefur mjog breyst i timans ras..... en a eftir forum vid ad sja....vantar sko hljómfallið það er fyndið. En fullkomnunarárátta þessa málvísindamanns er ekki að gera það fyrir okkur. Sérstaklega að við skiljum ekki baun þegar hann er að reyna að útskýra..... Eins og venjulega þá vakna ég til lífsins um miðnætti, bölva sjálfri mér fyrir að hafa ekki farið út í sjoppu fyrir lokun og keypt nammi, velti fyrir mér hvort ég eigi að drekka meira kaffi.... Undarlegur dagur, fór út í tæpan klukkutíma þegar mamma skipaði mér að fara og láta setja sumardekkin undir bílinn. Ég hata verkstæði af öllum lífs og sálar kröftum. Ég hata og vera send þangað og vita ekki neitt hvernig ég á að snúa mér. Geri mér líka alveg grein fyrir því að ég er lúði. Og það sem verst er stelpa. Ég meina, hvað er málið með það!!!! Ekki á ég bíl, og er meira segja sjaldan á bíl. Bara svona stundum fæ ég að grípa í mömmsu bíl.....enginn hefur sýnt manni neitt....og mér hefur líka aldrei dottið í hug að spurja um neitt tengt bílum.... Vanþóknun mína á þessari upplifun að fara á verkstæði og vesenast eitthvað um og brosa og segja ó hingað og eitthvað svona og borga svo VIÐBJÓÐSLEGA MIKIÐ, er svo gríðarleg að það munar litlu að ég myndi forðast það að fá mer bíl. Borgaði FIMMÞÚSUNDKALL takk fyrir, Bara fyrir það að einhver olíuborinn og skítugur benti mér að koma, og svo tvísteig ég í svona tólf mínútur, þá kom hann og sagði eigum við ekki bara að gera þetta upp og labbar á undan mér inn í einhverja miður geðslega kitru og ég hugsaði með mér að ef ég væri svona fimmtán sentimetrum hærri á hælum og með fullt af ljósu hári, stórum brjóstum og nöglum þá væri þetta einsog atriði úr einhverri mynd. Djöfulslins okurlaunum eru þeir á, kanski ætti ég að endurskoða starfsframann og snúa mér að bifvélavirkjun. Jahh hvaða starfsferill er það þá sem ég er að vísa í..... Ferill hins fátæka óvirka listamanns.... Auðvitað alltaf að snúa sér bara að Bifvélavirkjunum sjálfum, hefur nú heyrt fleygt kommentum um passlega sveitta menn með vinnubelti og svona.... Létt olíuborna.....he he Annars er álit mitt á þeim karlpening sem nýjustu fregnir fara af alveg í rock bottom. Djöfulsins dónar og druslur geta þeir verið, já fínt ég veit maður má ekki alhæfa en þegar sögurnar eru bara leiðinlegar í kring um mig þá stenst maður ekki að hugsa I RAGAZZI SONO PORCHI Þeir eru allt frá mönnum sem bjóða pening!!! ) -NOTA BENE ekki einu sinni að bjóða góða fúlgu heldur bara að bjóðast til að borga ferðakostnað! Ef þarf að taka mann sem hóru, þá finnst mér eins gott að viðkomandi borgi bara fullt verð. Vinkonur mínar eru engar 5dollara, heldur EÐALhó. ) Til manna sem eru bara fíbl og leiðindapésar, sem sýna bara hreina ókurteisi og nánast ómannlega framkomu, Hvers vegna ekki að koma vel fram við aðra þótt þeir séu kanski ekki the one and only og enn fleiri sem eru haldnir hinu alræmda Helgasindrómi einsog sigrún kallar það. Sindróm þetta er kennt við ungann mann sem hafði mikið fyrir því að grafa upp upplýsingar um viðkomandi stúlku, mikið fyrir því að fá hana til að hitta sig og enn meiri viðreynslu. Þegar svo pakkinn var á borðinu þá er bara svona yppt öxlum. Whatever, en nei ég nenni þessu eiginlega ekki og svo er bara silent treatment dauðans. Verst af öllu er það náttúrulega að okkur skuli ekki vera löngu búið að lærast að standa á sama um alla þessa vitleysinga. Hvers vegna í ósköpunum er maður svona blindur á eigin aðstæður. Af hverju er það ekki einu sinni lygi að maður falli yfirleitt alltaf fyrir þeim sem maður veit innst inni að mun bara fara illa með mann.....og eina sem þeir myndu segja er ; Já en ég veit ég er asni. Einsog það breyti einhverju að segja það. Já, en þú veist ég er asni, afhverju ætti ég að fara að breyta því?
Non voglio studiare per questo esame. Non e divertimente. Voglio parlare con bei genti oppure andiamo qualcosa insieme. Non pensare questo e bene, sto a casa tutti I giorni. Perché non venire e bevere u Birra grande domani?, ma hai un testo MOLTO difficile dopo domani. Non ho leggato niente. Dov´é il tempo? Penso non ho piu tempo per studiare o per scrivere questo. Sono stancha e vorrei dormire. Quando trovo un ragazzo buono? Di dove si rimanere? Non capisco perché tutti gli uomini non voglio stare insieme con me.... Potrei qualqosa successo per me, qualqosa nuovo. Io penso tutti I giorni al mese prossimo. Vado con mia amicha al danemarka per un mese. Non devo lavorare, non devo studiare, non devo fare niente!!!
Snilldarviðtal við uppáhalds rithöfundinn minn Milan Kundera Mæli með því að fólk kynni sér hann. Skrifað meðal annars Óbærilegur léttleiki tilverunnar og margar aðrar jafngóðar. (Já gerður ég skal skila bókinni, ég er nú búin að vera með hana í nokkur ár held ég.....)
Tolstoy was the first, perhaps, to grasp the role of the irrational in human behavior. The role played by stupidity - but mostly by the unaccountability of human actions guided by a subconscious that is both uncontrolled and uncontrollable.
Þvílíkur sannleikur sem felst í þessum orðum. Við hegðum okkur iðulega órökrétt, það er engin leið að tengja alltaf beint orsök og afleiðingu í hegðun manna. Á það að vera öðruvísi? erum við eitthvað fær um að hegða okkur alltaf "rétt" Er annars eitthvað til sem er hið rétta fyrir alla? Og hvaðan í ósköpunum komu þá þær reglur? Hver er til að segja að þetta sé betra en hitt.
Ég elska bækur einsog hans sem fjalla um undarleika mannlegrar tilveru, þar sem hann blandar inn í umræðuna heimspekilegum vangaveltum um þetta allt saman. Útskýrir oft bakgrunn fólksins til að gera manni ljóst hvers vegna það misskilur allt sem hinn segir og gerir. Hvers vegna það er hreinlega dæmt til að ná aldrei saman, algjörlega ótengt persónuleika hvors annars eða aðstæðum. Hvernig reynslan situr í vef minninganna og litar allt sem kemur fyrir mann eftir það. Það er engan að áfellast, svona er þetta bara. Hann efast um þessar andstæður um léttleika og þyngd veruleikans. Hvort er eftirsóknarverðara? léttleikinn sem fylgir því að afneita ábyrgð og skyldum og venjum til að öðlast fullkomið frelsi getur haft í för með sér jafn óyfirstíganlegan einmannaleika og það að taka á sig allan þunga tilverunnar. Only a literary work that reveals an unknown fragment of human existence has a reason for being. To be a writer does not mean to preach a truth; it means to discover a truth.
Þetta er sjálfsmynd sem ég gerði þegar ég var að læra ætingu í grafí. Fór í lýðháskóla í danmörku árið 2000 og lærði grafík og ljósmyndun og fleira. Fanst það alveg brilliant gaman. Reyndar er ég lúmsk, þar sem það er nokkuð snúið að teikna á plöturnar- allt verður að vera öfugt ´því það speglast þegar maður prentar það. Ég teiknaði þessa mynd fyrst þegar við vorum að gera æfingar, þar sem alls ekki mátti horfa niður á blaðið og ekki lyfta blýantinum. Svo maður horfði til hliðar í spegil og ímyndaði sér að maður teiknaði eftir útlínum andlitsins. Þessi mynd kom út úr því. Svo nýtti ég mér tæknina til að skanna og prenta og taka í gegn öfugt í vax zinkplötu. Elskaði grafíkina, elska þegar maður er kominn í ham og er allur út í limi, málningu og prentsvertu. Þá fyrst finnst mér sköpunargáfan fara á fullt ;)
Veðrið leikur við hvern sinn fingur. Jahh ef það hefði slíka..... Ég haga mér einsog ég sé í langþráðu fríi þar sem gert sé ráð fyrir lágmark 12 tíma svefni á nóttu, góðum mat og bara eðal hangelsi. Það virðist ekkert geta síast inn fullkomlega að ég sé í raun í drulluerfiðu prófatímabili. Hvaða hvaða þetta reddast allt.
Stóð að sjálfsögðu við framangreind orð um að halda upp á letina með því að fá mér einsog einn bjór í gærkvöldi, áttum ágætis kvöld nokkrar saman. Mig var farið að þyrsta allverulega í einn slíkan. Annar er ég alveg brjáluð út í fólkið sem rekur þann mæta stað PizzaHut þar sem hann lét mig fá alveg gommu af vöktum meðan ég er í prófum, meira segja tvo daga þar sem ég á að vinna allan daginn, en úps ég er bara í prófi þá. Alveg pirruð að hann skildi ekki einu sinni tala við mig. Af einhverjum ástæðum tek ég nefnilega gengi mitt í þessum prófum fram yfir vinnu undarlegt. Bæti ekki úr skák hvað ég er mikilll letipúki og hef ekki lært fyrirfram. Get bara ekki hamið mig til að læra þegar það er heil vika í prófið..... Allur þessi tími.... Mig dreymdi að ég var farin í ferðalagið með bakpokann minn, og var ótrúlega glöð þegar ég vaknaði. Fyndið að heilinn á mér sér mér bara fyrir skemmtilegheitum á nóttunni ef lítið er að gerast. Það bara bara allt að gerast í hausnum á mér í nótt..... Hlakka svo til að ég er farin að pakka í huganum, og núna er ég búin að ákveða að kaupa massa mikið af filmum áður en ég fer...það er ódýrara....og svo get ég brennt þær á disk he he já og jafnvel sett þær á netið?? Ása á nebla góða myndavél sem hún er búin að lofa sameiginlegum afnotum af. Ætla kaupa miðana á hurricane á morgun. Þá er nú nánast allt í höfn!!
TIL HAMINGJU MEÐ SUMRIÐ
Kominn tími til að sólin lýsi upp bæði sálartetrið, skapið og andlitið. Ég þarf að fara að drífa mig í sund og endurheimta eitthvað af freknunum mínum. Einsog það hefur tekið langan tíma að sætta mig við þær, mér langaði mest af öllu að sítrónumeðalið hennar Önnu í Grænuhlíð virkaði. ´Minnist þess að hafa farið í ljós með bol yfir andlitinu til að fá ekki fleiri freknur. En ég hef náð sáttum, ég er bæði rauðhærð og freknótt og það er bara í góðu lagi. Já og ég er ekki með brún augu einsog ég blekkti fólk í alveg öruggulega tvö ár. Litalinsur, og háralitir og húðlitir. Mér finnst samt bara brún augu falleg. Er það ekki alltaf þannig, manni finnst oft mest spennandi það sem er ólíkt manni sjálfum. Hmmmmm athyglisvert. Jæja, það er mánuður í fjörið og ég reyni bara mitt besta að halda á spöðunum i lærdómnum.....sem sagt er búin að sitja heilu dagana og lesa um HTML format og skanna inn myndir. Ekki neitt merkilegar myndir bara skemmtilegt.... Já já, vantar alveg ofsalega að eiga nýjan besta vin sem er til í kenna mér allt um vefsíðugerð. Og til að halda upp á það að ég er ekki búin að læra baun, og það eru 4 dagar í fyrsta prófið mitt ætla ég út í kvöld og fá mér bjór og nachos. Endurvekja gamlan sið sem nefndist föstudagsbjórkvöld. Ekkert fyllerí neitt, bara svona óíslenskur siður að fara út og fá sér einn tvo öllara í góðum fíling. Jæja það er best þið lýtið á þessar myndirfyrst ég býð uppá fall í prófunum til að setja þær inn. Þetta er bara svona eitt og annað, mest frá spáni sennilega því það eru nýjustu myndirnar sem ég á af öllum. Annnars er ég voða pirruð yfir því að geta ekki komið myndagalleríinu sem ég bjó til í photoshop á netið, þetta er svo lummulegt svona einsog það er. Já ég veit, það er ekkert grín hvað ég er orðin mikið tölvunörd, og nörd vegna þess að ég kann ekki neitt en vill það. Obbobbb, jæja ég ætla að reyna að ná svona tveggja tíma lestörn áður en bjórinn kallar. Bið að heilsa ykkur, allir sem kunna mikið á tölvur mega bjóða fram aðstoð sína.... he he he
Dauði og djöfull, hvað ég hata að vera svona óákveðin stundum. Á hverju í andsk. á maður að byrja, jú ég hlakka geðveikt til að fara til danaveldis í sumar, og geri mér vonir um að komast inn í skólann í Bologna......en samt langar mig líka í listaskóla í danmörku....og að fara til þýskalands og dusta af rykfallinni þýskukunnáttu minni einsog gerður svo fyllist ég gríðarlegri öfund þegar stelpurnar fóru að tala um krakkana í heimsreisunni, öfundin færðist öll í aukanna þegar ég kíkti á myndirnar sem ég frétti af. Dauði og djöfull afhverju erum við ekki öll í regnskógum, minns langa líka það. Nýjasta dellan mín er sú að mér langar að læra vefsíðugerð og einbeita mér líka að grafískri hönnun og ljósmyndun í stað málunar..... Já og svo fékk ég tilfelli yfir því í dag hvað ég ætti stutt eftir ólifað. Að ég myndi aldrei ná að gera allt sem mig langaði að gera á svona stuttum tíma...og þá tek ég ekki inn í myndina óvænt dauðsfall, hver veit nema það keyri bíll á mig eftir viku. Úff svartsýnin um við munum öll deyja og þá er það allt búið. Hef uppi stórar efasemdir um að við munum öll saman koma í hvítum kyrtlum með vængi í himnaríki. Jaa og ef himnaríki er þá til, hvort þeir myndu yfir höfuð hleypa mér inn í það. Get víst ekki státað af þeim dygðum að vera syndlaus að þeirra mælikvarða. En ég meina hver er það svo sem, Hræðist líka fátt eins mikið einsog að verða gömul, tveggja ára vinna mín á hjúkrunarheimili sá til þess. Kanski enda ég á því að þekkja ekki mína nánustu og lifa án persónuleika míns í tíu ár. Æi samt, eins og gerður sagði áðan, það hlýtur að vera meira gaman að vera gamall en maður heldur..... he he. Já já, þótt maður sé ekki úti að fá sér bjór eða ferðast um heiminn eftir sjötugt þá getur nú vel verið að eitthvað komi í staðinn fyrir það.
Ohhhh já sjá heiminn, það skal gerast, bara skal. Ég til skiptis hata og elska hvað landið okkar er lítið. Þegar ég fæ innilokunarkennd hata ég það að allir þekkji alla og allir séu skyldir ojjjbara. En svo hinn daginn finst mér ofboð fyndið að allir séu skyldir og elska að maður fer ekki út á lífið nema hitta skriljón sem maður þekkir. Akkúrat núna er ég á fyrri skoðuninni....fór aðeins á kaffihús áðan til að heyra slúðrið frá einum londonfara en aumingjans londonfari 2 var fárveikur heima eftir grunsamlegan kjúkling sem innbyrtur var í soho. Jæja þegar við ákveðum að tygja okkur ég, gebba og ása og löbbum út af kaffihúsinu, hver haldiði að sé að labba framhjá innganginum. Jú jú eini maðurinn á öllu íslandi sem ég vil helst forðast sem mest Mr Portugal 2003. Hafði sent mér mjög undarleg tvíræð skilaboð fyrr um kvöldið sem ég svaraði ekki. Jæja ég hélt í þá von að hann myndi bara ekkert þekkja mig aftur og sneri bara upp Def,dumb and blind lookinu. Jæja mér til allrar hamingju- eða þannig- sá Ása hann líka og fór eitthvað að vera með aðdróttanir, kallaði meðal annars á mig með nafni til að vita hvor ég hefði séð hann, og sá til þess að hann tæki eftir mér. Maðurinn talar náttla svona góða íslensku og skyldi allt sem okkur fór á milli. Obbossí svo löbbuðum við bara upp og beint inn á hotel til gerðar sem var eitthvað að sækja þar, og mér leið einsog lúða ársins. Ekki misskilja mig, ég hef ekkert illt um hann að segja þannig séð....var bara ekki alveg tilbúin að rekast á hann þar sem ég var búin að hundsa öll skilaboð frá honum...frekar hallærislegt að stökkva svo útaf kaffihúsi eftir allar mínar ræður um lærdóm.....jafnvel enn hallærislegra að láta sem ég sæi hann ekki. Jah já já svona höndlar maður illa óvæntar uppákomur. En ég segi nú bara hvaða dauðans líkur eru á því að í heilli borg þurfum við að labba sama hornið á sömu sekúndunni? Sjaldnast rekst maður á þá sem manni langaði kanski að hitta....? Undarlegt allt saman. Já ég verð að viðurkenna að ég hálf skammast mín, sko ekki það að þetta skipti einhverju máli, hef litla trú á að strákgreyið sé í molum...frekar að hann sé með nokkrar aðrar á varamannabekknum. Heldur bara mitt persónulega prinsip mál, hversu oft hef ég bölvað stráklingum fyrir það að setja mig í silent treatment. Það er ekkert sem pirrar mig meira en það að geta ekki einu sinni sýnt manni þá virðingu að tala við mann. Þá er ég ekki að biðja um neinar heart to heart samræður, né samræði, heldur bara að láta í sér heyra. Hreinskilni og allt það, Vera ekki að gera eitt og láta mann svo hanga úti til þerris. Mér finnst bara svo leitt þegar þeim er bara slétt sama. Kemur alltaf út einsog maður sé ekki einu sinni þess virði að tjá sig við. Alveg sama þótt ég skilji það alveg, er ég ekki sjálf þannig núna og hef gert það áður, það skiptir mig bara litlu máli og nenni því ekki að standa í að gera eitthvað. Það gerir eiginlega bara illt verra að skilja hversu virkilega litlu maður getur skipt einhvern. Já já væl væl og skæl og allt það, þannig er það alltaf....ekki sama jón og séra jón ha? Svo málar maður kanski líka skrattan á vegginn þegar manni henntar, hvað veit ég hvað einhverjum öðrum fanst í alvörunni. Ekki meira en hvað þeir vita hvað mér finnst. Við erum öll bjánar, og allir eru misskildir og misskilja.
Vil samt segja for the record, að ég var aldrei að draga þennan strák neitt, hef séð hann einu sinni og ekkert gerðist nema að ég fékk tár í augun yfir tilfinningaleysi heimsins og það virðist hafa vakið allar verndartaugar í honum sem fanst það eflaust skylda sín að vera góður við mig og hringja í mig. Því hann hélt ég ætti svo bágt og væri svo lítil og saklaus skólastúlka sem þyrfti á sterkari aðila að halda til að passa mig. Little did he know....
Ég lagði upp með þá hugmynd í kollinum að tónlist og myndlist væru frekar aðgreind listform, en vissi þó um einn listamann sem þekktur var fyrir að byggja margt i kenningum sínum á tónlist. Ég þekkti til til Kandinsky, þó bara svona yfirborðslegar staðreyndir um feril hans og var alltaf mjög hrifin af myndum hans. Fann á mér að maðurinn sem stæði á bak við ljóðræna abstrakt væri eitthvað fyrir mig. Svo ég hellti mér út í að skrifa ritgerð um eins vítt hugtak og “tengsl tónlistar og myndlistar” er. Ætlaði mér þó að taka mið af Kandinsky í þessum pælingum. Víðáttu brjálæði náði tökum á mér á bókasafninu, ég rakst á endalausa titla sem fjölluðu um áhugaverða hluti í tengslum við efnið mitt. Og eftir því sem ég gróf dýpra rakst ég á meira og meira um Kandinsky. Kenningar hans og rannsóknir ná yfir mjög fjölbreytt efni, og hann hefur haft áhrif á ótrúlega marga. Hann kom aldeilis víða við á ferli sínum, þrátt fyrir að hafa ekki elt köllun sína til málunar fyrr en eftir þrítugt. Það sem heillar mig mest er hvað hann hafði mikla sannfæringu. Hann fór ótroðnar slóðir, en viðurkenndi fúslega að hann einsog allir listamenn taka það sem hefur verið unnið og þróa það áfram og gera það þannig að sínu eigin. Hann er fyrirmynd margra með skrifum sínum um myndlistina og afstöðu sína til heimsins. Þannig komst hugmynd hans bak við verkin til skila og varðveitist, og það er sú hugmynd sem átti eftir að hafa mest áhrif þrátt fyrir að verkin standi fyrir sínu. Mér þykir vænst um þá kenninginu að listin verði að tengja við eitthvað í sál okkar og að kraftur tónlistarinnar geti á sama hátt náð til okkar gegnum aðra miðla. Í nútímanum er miðillinn einungis aukaatriði. Aðalatriðið er að hafa skapandi hugsun og í raun að finna fyrir þessari “innri þörf” sem Kandinsky talar um.
Listin á að hreyfa við okkur að mínu mati. Til þess verður að snúa listinni inn á við. Það er mín skoðun að andleg þróun sé það sem er mikilvægast í okkar lífi. Sjálfsþekking, og sjálfskönnun án forskriftar. Ég tel að leiðin til sjálfsþekkingar og um leið þekkingu á öðrum sé í gegnum sköpun. Við verðum að ná sambandi við innri kjarna okkar, gera okkur grein fyrir hvað liggur á bak við persónuleika okkar, til þess að geta skapað. Sömuleiðis hef ég trú á að ef við þekkjum okkar innri veröld vel, getum við betur skilið aðra og með því fáum við meira jafnvægi í heiminn. Hann talar um að efnishyggjan sé að kæfa listina, þá í byrjun seinustu aldar. Hann hafði áhyggjur af því að fólk hugsaði eingöngu um hið ytra, en ekki það sem skipti mestu máli, það sem er innra með okkur. Áhyggjur hans eiga kanski jafnvel við í nútimanum þegar alvarlegir brestir eru komnir í heimsmynd okkar, og mannskepnan er að tapa sér í lífsgæðakapphlaupi sem engan enda tekur. Fólk fer að hætta að trúa á umhverfið og vonandi að snúa sér til síns innri manns. Kanski veitir ekki af að hrista fram kenningar hans og reyna að læra eitthvað af þeim varanlega í þetta sinn. Alveg með ólíkindum hvað mannkynið er fljótt að gleyma, kenningar Nietzsche um endurkomuna miklu er alls ekki fjarri lagi því sagan fer í hringi. Ekkert er nýtt undir sólinni.
Til hamingju með páskana!!!
Súkkulaðislef og kaffi maður. Úff ég er nærri dauða en lífi af sykri. Býð sjálfa mig velkomna aftur í siðmenninguna, þetta var hörku sumarbústaðaferð. Alveg tveir heilir dagar með familíunni. Og var alveg bara yndislegt, ekkert að gera nema læra þannig séð svo ég kom heilmiklu í verk. Milli þess borðaði ég mikið mjög mikið. Mmmm matur er góður. Ég fékkst meira segja til að labba upp á mosfellið!! Og fanst það hressandi bara.....vá hvað ég er jákvæð. Get ekki annað en verið oggu ponsu stolt af sjálfri mér. Jæja, mikið er ég samt fegin að koma í bæinn.....Við erum búin að vera hálf lömuð í allan dag, úr hita. Það er nebla eitthvað með vatnskerfið að lægsta stilling er samt funheit...Pabbi þóttist fullviss um að það færi kólnandi yfir nóttina og ekki ætti að lækka. Mér leið að vísu vel enda nokkuð fáklædd, reyndi að segja þeim að fara bara úr flísbuxunum og ullarfrottepeysunum það væri óþarfi í rafmagnsbústað..... Jæja um kvöldið kom smá sjokk, eftir miðnætti fattaðist að enginn var búinn að gera ratleikinn sem lofað hafði verið. Obbobb en jæja pabbi neyddist til að finna út úr því snarlega, en það fór að versna í því þegar páskaeggin sjálf fundust ekki. Virtust bara hafa gufað upp....... Eftir langa leit fann ég þau í poka út í horni, undir teppum upp við ofn.......jebb einmitt það voru engin páskaegg lengur - heldur páskaklessur. Við fengum létt sjokk sáum fyrir okkur grát og gnístan tanna barnanna þriggja. Sem betur fer höfðu þau húmor fyrir því að í ár væru bara klessur í boði og réðust á þetta með tólum og tækjum. Ég gat ekki annað en hlegið þegar ísleifur eftir mikla leit af málshættinum, dregur hann út úr sér, úr bita sem var hann var að borða. Skælbrosandi " Ég fann hann" Og sýndi mér svo stoltur steingerfingsfarið af málshættinum í klessunni.
Málshátturinn minn hljóðaði svo: ENGIN KEÐJA ER STERKARI EN VEIKASTI HLEKKUR HENNAR
Hann er nú frekar mikið notaður svona, en ég meina, hann stendur fyrir sínu...... Jæja nú er komið að aðalfjörinu, því sem ég er búin að bíða eftir alla helgina.... nú fæ ég að fara að vinna og afgreiða útlendinga, kanski örfáa vantrúaða íslendinga sem ólíkt hinum, neita að taka þátt í trúarhátíðum. Allir að fá sér pizzu á páskunum.
Lærdómshamur er tekin yfir hjá mér. Ég er lítið næturdýr því ég læri langmest á nóttunni, eitthvað svo þægilegt við að vera ein á fótum ef maður horfir út um gluggan er allstaðar slökkt og ég sé fyrir mér alla í húsunum sofandi. Finst ég soldið ein í heiminum. Gott að vera ein. Ritgerðin mín er orðin 15 blaðsíður, en úps hún á bara að vera 8-9 stk. Þetta er týpískt, ég ætla mér of mikið þetta hefði auðveldlega getað verið efni í BA ritgerð í einhverju. Listfræði eða eitthvað. Kaffi og súkkulaði er alveg að gera það fyrir mig þessa dagana. Stelpuskjáturnar Erla og Gebba eru farnar til London yfir helgina. Mikið ofsalega vildi ég að ég gæti gert það líka. Hlakka svo til að vera FRJÁLS. Stórundarlegt hvernig maður getur samt sokkið ofan í lærdóm, finst gaman að skrifa þetta og myndi samt ekki vilja sleppa því og fara á djammið núna.
Annars var mamma að tilkynna mér að ég ætti að koma í bústaðinn með þeim í dag og fram á laugardag. Ætlaði ekki að taka það í mál, en þegar í ljós kom að það er komið rafmagn í hann, svo laptölvan og prentarinn koma með er ég sáttari. Reyndar hafði ég áhyggjur af því að komast ekki á netið. Obbobbobb í heiland sólarhring, en svo fanst mér það of sjúkt. Held það verði bara huggulegt að skrifa þar, fara í smá göngutúr ef veðrið er gott, láta færa mér nammi og grilla handa mér kjöt og gera svo gott kaffi handa mér. He he he efast reyndar um að þjónustan verði af þessu kalíberi. Samt eru þau svo yndisleg að fyrst þeim langar að hafa mig með og ég var efins, verða þau örugglega góð við mig. Hló reyndar mikið af því að mamma var að reyna að heilla mig, svo gætum við bara gengið á mosfell ef við værum í stuði...farið á tónleika í skálholti... pabbi hló sig máttlausan því hann sagði að svipurinn sem koma á mig undir umræðunni um fjallgöngur hefði verið sá sami og þegar ég fæddist. By the way er til heil myndröð af fýlulegasta barni jarðar. Ég var sko ekki par sátt við þennan heim og var með örvæntingarsvip og stóra skeifu þegar ég var umþb tveggja mínútna gömul. Greinilegt var að mér fanst bæði kalt og hráslagalegt hérna og vildi bara láta skila mér inn í hlýjuna. Ekki það að sennilega eru öll börn ósátt við að fæðast, en þeim fanst merkilegt að ég öskraði ekki heldur var bara með þessa stóru skeifu, og varirnar titruðu af skelfingu.
Já ég leyni nebla á mér, átti náttla heiðursæti í villingaklúbbnum, sem síðar var nefnt hörkufélagið. Já, að vísu var heiðurfélaganum kastað úr félaginu að mér skilst fyrir að sýna því lítilsvirðingu. Svo undarlega vill til að mér var sama. Jæja,þrátt fyrir óumdeilanlega hörku mína, þá er ég með alveg furðulega lítil í mér. Það er skemmst að segja frá því að ég horfði á ET þegar ég var svona átta ára. Og ég grenjaði í viku. Veit enn ekki hvað það var sem skelfdi mig svona rosalega, á þetta ekki að vera hugljúf barnamynd um vináttu og eitthvað. Nei mér fanst hún skelfileg. Held að ég hafi verið svo fáránlega hrædd við geimverur sko, en mamma sagði mér að ET væri bara svona einsog sláttuvél í búning og þá fór ég að róast.
Og ekki batnar það þegar ég fór í bíó á The sixth sense. Nota bene var ég þá átján ára.......já ég hef tekið tímabil í að vera hrikalega myrkfælin, og þessi mynd fór alveg með mig, því ég trúði svo svakalega á þetta og var þarna komin með ímynd af þessu. Jæja ég kreisti ella alveg í köku og lokaði meira segja augunum stundum. Þegar ég kom heim lá ég einsog spýta uppi í rúmi, og það sló út köldum svita á mér. Heyrði hljóð allstaðar, fór á klósettið og var handviss um að finna fyrir einhverju, hárin risu í hnakkanum... sem hann sagði í myndinni að væri sönnun á að eitthvað væri nærri þér. Já ég íhugaði að fara uppí til mömmu og pabba en fanst það alveg fáránlegt. Eftir nokkra tíma þjáningar skreið ég uppí til litlu systur sem var tólf ára. Þið getið ímyndað ykkur grínið sem var gert af mér daginn eftir. Þó mér findist full ástæða til þess um nóttina, þá er svo hjákátlegt að útskýra daginn eftir í sólinni. Uhu sko ég var svo hrædd við uhu hmmm draugana...huhumm. Jah það er ljóst að harkan mín liggur ekki á sviði yfirnáttúrulegra hluta....
Note to self: Hætta að gefa númerið mitt á djamminu. Hætta að vera svona vitlaus og finnast það þjóðráð að fá einhvern ítala til að æfa mig fyrir munnlega prófið mitt og láta hann lofa mér að hringja í mig. Hætta að halda að ég sé að eignast "vini".
Fór á viktor í gær, því stelpurnar vildu það endilega. Af einhverjum ástæðum notuðu þær trixið að segja að þar væri manni alltaf boðið í glas. Það virkaði á mig. Þegar ekkert bólaði á neinu slíku ákvað mín bara að gera könnun hvort þetta stæðist. Það gerði það, svo fór ég bara aftur að dansa. Skammast mín mjög fyrir lágkúruheitin að finnast það bara fyndið, veit ekki hvað hann hét mundi örugglega ekki þekkja hann á götu. Hvað er málið með það?
Sakaði einsog eitt stykki portúgala um að vera sá starfsmaður viktor sem dró mig inn á bás á klósetti áramótin í fyrra og hundskammaði hann. Auður sagði nebla að það væri hann, en við nánari umhugsun vorum við sammála um að það var alls ekkert hann. Æ Æ
Hann fyrirgaf mér nú samt móðgunina, held ég hafi heillað hann smá með tárum síðar um kvöldið. Greinilegt að það virkar vel að vera lítil og viðkvæmt blóm sem þarf á verndun að halda, verst að það var bjórinn sem kreisti út þessa viðkvæmni. Hann að minnsta kosti hafði miklar áhyggjur af mér og passaði upp á að ég færi í leigubíl og hringdi í mig áðan til að vita hvernig ég hefði það. Það var samt ekki baun með ráðum gert að vekja upp þessa vorkunn. Þoli ekki að láta vorkenna mér, það fer alveg í taugarnar á mér að þykjast eitthvað vera að passa mig.
En ég þarf nú ekki að hafa áhyggjur af góðmennsku hans, nokkuð ljóst að hann er smá beigla. Sms sem hann var að senda mér staðfestir það. Þyrla sem kemur í ljós og undir henni er textinn Do I have permission to make an emergency landing in ur bedroom 2nite. Ja, það er að minnsta kosti ekki verið að skafa utan af því. Er ekki hreinskilni kostur ha? Jæja, ég var nú bara einsog bjáni í símann og hélt ræðu um ritgerðina mína. Uhum brjálað að gera hjá mér... Hann taldi að ég væri hvort eð er ekki í neinu ástandi til að læra. Hvað er málið með það að mér finnst alltaf einsog hlutirnir séu öfugsnúnir hjá mér. Ef mig langar rosalega að heyra í einhverjum, alveg á nálum því mér langar svo að hitta hann þá er öruggt að þeir hringja ekki. En allri steypu fylgja símtöl. Skyndilega rennur upp fyrir mér að kanski er ég aðalvandamálið. Kanski langar mig bara í ranga hluti. Eða ranga menn. Hvernig í ósköpunum er hægt að segja að mann langi í ranga menn? Ég hlýt þá bara að vera á röngunni eða eitthvað. Aðalmálin núna er samt að mig langar í engann.
Jú rosalega væri ég til í að hitta hann Kandinsky og heyra hann tala um hugmyndir sínar um listina. Og láta hann hjálpa mér með ritgerðina. Ég væri líka meira en lítið til í að fá Schopenhauer í heimsókn því hann hafði alveg massívar skoðanir á tónlist. Af myndum að dæma er hann líka alveg fádæma sniðugur. Hann hefur örugglega verið mjög skapvondur og svartsýnn karl en samt með hlýtt hjarta. Átti örugglega staf sem hann myndi dangla í mann ef maður væri ósammála í hástemmdum orðaskiptum.
Lærdómur dagsins er að franskar og kók er gott þegar maður er þunnur.
Ég er orðin hermikráka og dottin í svona prófadótarí. Maður finnur sér alltaf eitthvað gáfulegt að gera þegar maður á að vera að gera ritgerð..... ekki gott mál fyrir mig að hafa aðgang að netinu þegar ég á að vera að læra. En já mér finnst þetta ansi athyglisvert að ég sé GAY BEAR. Nú verður elli móðgaður og segir mér að ég hafi gengið overboard í hækjuskapnum..... But IM HERE, IM QUEER, AND BUY MYSELF A BEER.... eða eitthvað í þá áttina...
Þetta lærði ég úr queer as folk þáttunum sem ég horfði á oft og mörgum sinnum í gamla daga með líusnum. En já þetta ætti kanski að taka til athugunar, ég hef nú kannast við að hafa slegið því fram á bitrum stundum að ég ætli bara að snúa mér að kvenmönnum því karlamálin er bara ekki að gera sig hjá mér. Hætti þó snarlega við þegar ég gerði mér grein fyrir hversu mikil dramatík fylgir stelpum og vesen. Það er víst meira en nóg að vera stelpa, og umgangast nánast bara stelpur, við stöndum í raun í mörgum hádramatískum samböndum við hvor aðra. En JÉDÚDDA ef ég þyrfti að vera hrifin af þeim líka.
Það var samt fyndið þegar ég laug því á djamminu að Berki að ég hefði komist að því úti í danmörku að ég væri í raun lesbísk. Það var reyndar bara til að fá að vera með í umræðum um einhverjar stelpur, en hann tók þessu svona líka bókstaflega og sagði öllum sem vildu heyra að ég hefði sagt honum þetta á trúnó. Saklaus drengurinn he he trúði því ekki að ég færi að spinna upp sögur. Sagan barst svo bakdyramegin í stelpuhópin minnir að gebba hafi sagt mér frá samtali við erlu þar sem hún var alveg í uppnámi yfir þessum fréttum. Síðan hef ég reynt að leiðrétta þetta oft við börk, en hann neitaði að trúa mér. Á endanum sagði hann bara; Ásta þegiðu og leyfðu mér bara að trúa þessu í friði. Já hann Börkur er skondin skrúfa.
Jæja, spurning hvort my soul searching ætti að taka enn nýjan sveig á sig. Ekki nóg með það að ég sé óviss um hvert ég er að stefna eða hvað ég vil útúr lífinu, þá er ég kanski bara í algjörum misskilning með kynhneigð mína he he he he. ;)
Er að tapa mér úr tilhlökkun til júní ferðarinnar miklu. Hlakka svo til að pakka létt... he he Hlakka svo til að fara á hróarskeldu. Hlakka svo til að hitta elsku besta ella minn loksins loksins. Hlakka svo til að fara yfir til þýskalands og segja Ja sehr shön!! Wunderbar!! Jafnvel Ich liebe dich - bara við sérstakar aðstæður..... Ubersnitzel... ich spreche nicht so viel deautsch blablabla Og ich möchte einen Bier danke...bitte.... vorrei un birra grande per favore, e tu sei bello perché non andiamo nel café insieme domani sera? Ja men for helvede, jeg skal ha´en bajer lige nu!! Jeg gider sku ikke vente længere.... Uno cerveza por favor... Já já eða taka ónefndan fyndinn mann til fyrirmyndar og segja bara heyrðu vinur ég ætla bara að fá einn stóran bjór takk. Heyrðu enga vitleysu gefðu mér bara bjór.... en hvað segirðu annars gott í dag? Hlakka svo til að sjá allar þessar GEÐVEIKU hljómsveitir sem eru á báðum hátíðunum og hlakka svo til að fara til köben og hitta góða dani og fara á strikið og spise en pölse he he og måske drikke en jollycole bare sådan for sjov.... og hitta góða íslenska vini í ríki dana og eyða peningum sem eru ekki til og borða góðan mat og bara vera frjáls eins og fuglinn. Því miður bara í mánuð en það verður að duga í bili!!!
Kennslu er lokið við Heimspekideild Háskóla Íslands. Nú er komið að páska/upplestrarfríi þar sem nemendum gefst kostur á að undirbúa sig betur, klára ritgerðir og fleira í þeim dúr.
Mamma spurði um daginn hvort snaran væri ekki farin að þrengja að mér í sambandi við skólann, það held ég sé mjög vægt til orða tekið. Ég held að ég dingli í snörunni, en ég næ ennþá aðeins niður með tærnar sem gefur mér örlitla von að mér verði þyrmt. Ef ég fæ góðar einkunnir þá er nokkuð ljóst að ég á það ekki skilið. Og þrátt fyrir svartsýnina þá trúi ég því ekkert innst inni að ég falli með skell. Trúi bara ekki á að mér takist ekki að redda þessu.
Hef mikið verið að velta fyrir mér hvort ég sé algerlega metnaðarlaus eða hvort ég er með fullkomnunaráráttu dauðans. Það er nefnilega líkari afleiðingar en maður hefði kanski ímyndað sér. Mér finnst til dæmis mjög leiðinlegt að spila með fólki sem er í keppnisanda. Ekkert verra en fólk sem hlakkar í og skrifar niður stig. En ég geri mér alveg grein fyrir að metnaðarleysi mitt er ekki vinsælt í spilum og læt bara sem ekkert sé. Spila bara með, en er mjög léleg í spilum og reyndar alveg fáránlega óheppin- fæ yfirleitt alltaf léleg spil. Það er sem sagt sannað mál að kenningin um að maður sé annað hvort heppin í ástum eða spilum er argasta vitleysa. Ég er barasta óheppin og óhæf í báðum málum.
Hvað um það, þetta er nú lítilvægt. En hvað með til dæmis flautuspilið mitt? Er ég hætt vegna þess að það er svo ópraktískt að læra á flautu? Blablalba hvenær varð ég parktísk.... Aldrei. Eða er ég hætt vegna þess að ég sé fram á að vera ekki framúrskarandi. Til hvers þá ef ég er bara meðal tónlistarmaður. Þá er fullkomnunaráráttan farin að drepa niður metnaðinn sem hún ætti að framleiða. Þegar ég ákveð fyrirfram að ég geti hvort eð er ekki verið virkilega góð, sé eiginlega bara frekar léleg og hæfileikalaus og komist aldrei í fremstu röð. Alveg eins gott að sleppa þessu bara til að spara sér vonbrigðin. Kræst mér finnst þetta ömurlegt. Auðvitað hugsa ég þetta ekki svona meðvitað, en það er kanski straumurinn undirniðri.
Allir eiga sér lága punkta í sjálfsáliti og það er nú bara heilbrigt held ég, en sjálfsniðurrif er bara engri manneskju hollt.
Það er samt til fyndnar sögur sem minna á þetta; einsog þegar ég datt á skíðum í 9.unda bekk í borgarlyftunni í bláfjöllum. Það er ógeðslega bratt upp með lyftunni og ég er fáránlega lofthrædd. Lyftan er náttla bara stöðvuð og beðið meðan ég myndi drulla mér úr röðinni. Mín var við það að míga á sig úr hræðslu og meðan reyndi sigrún vinkona að stappa í mig stálinu og segja mér að renna mér bara á hlið niður brekkuna. Ég tók það ekki í mál. Labbaði titrandi niður og beint inní skála. Og hef ekki farið á skíði síðan. Aldrei.
Vá hvað ég held að það sé komin tími til að skella sér á skíði bráðum og hætta þessari paranoiu. Hvað með það að ég detti og meiði mig smá og sé mjög asnaleg og smá hrædd. Það er bara hollt. Nú hlakkar í sigrúnu sem ekki hefur þreytst á að reyna að fá mig á skíði öðru hverju. En ég er alveg sérlega þrjósk þegar ég er búin að ákveða eitthvað.
Málið er þá hvort það sé af metnaðarleysi og eintómri leti að ég sé ekki að takast á við hluti, eða því ég er að kafna úr verk kvíðni og sé með fullkomnunaráráttu. Framkvæmdarleysið er allsráðandi.
En nú er ég að tala um lærdóminn og ritgerðarsmíðar og annað sem því tilheyrir. Því ég er náttla að vinna allt of mikið, og tala nú ekki um þrífa hús hjá vinkonu hennar mömmu og stanslausar kaffihúsasetur með stelpunum. Það er ekki einsog ég siti heima með dregið fyrir og leiðist. Sólarhringurinn er bara allt allt of stuttur. Og ég hef aldrei lært hluti einsog að forgangsraða hlutunum. Og spara. Kann ekki þessi hugtök.
Hvar er æsingurinn í líf mitt? Hvar eru ævintýrin og gleðin og lætin sem ég vill hafa. Hvar er einhver svona yfirgengileg hrifning, af hverju er engin að heilla mig upp úr skónum? Hvað er málið með það að allt sé svona venjulegt. Af hverju í ósköpunum er ég ekki bara ástfangin eða eitthvað? Þó ekki nema bara af einhverju verkefni, einhverju plani, já bara einhverju? Skil ekki af hverju ég er ekki uppnumin af til dæmis öllum þeim hugmyndum sem sveima um í hausnum á mér. Hvers vegna skrifa ég þær ekki niður. Hmm sko meira en ég bulla hér. Hvar eru öll málverkin sem ég gæti hafa gert, ef ég hefði fyrir því að spara svo ég hefði efni á málingu og striga. Vildi næstum að ég væri bara of fátæk til að gera það, en nei ég eyði bara peningunum frekar í kaffi og eitthvað ónefnt sem ég veit ekki hvað er því þeir hverfa bara.
Fru stella hvor er livet!!!
Ég er samt mest af öllu skelfingu lostin yfir því að vakna eftir fimmtán ár og segja, að þetta- sem sagt í dag- hafi verið besti tími lífs míns. En ég vissi það ekki því ég var svo upptekin af að hafa áhyggjur af sjálfri mér, fólki í kring um mig. Peningum, eða skorti á þeim, framtaksleysi og strákaleysi og tímaskort og áhugaskort og hvaðeina.
Vildi óska að ég gæti bara slökkt á heilanum á mér stundum, og bara verið til. En málið er að þegar ég geri það, þá kem ég mér iðulega í vandræði sem ég þarf þá að sjá eftir eða borga fyrir- samanber atli minn sem sendir mér hótunarbréf hver mánaðarmót. Stílað frá europay ísland. Að vísu er ég svo heppin að þeir vilja hafa okkur í vítahringnum eins lengi og hægt er svo þeir eru alltaf til í að semja við mann, ég er með svona fimm greiðsludreifingar því ég hef ekki haft efni á einum einasta reikning í marga mánuði.
Það er ekki svona auðvelt með fólk, þú setur ekki tilfinningar á hold, hey má ég redda þessu næstu mánaðamót? Að vísu er það líkt með þessu tvennu að maður eyðir því á eitthvað sem skipti kanski engu máli. En ég held maður eigi ekki að sjá eftir því, peningar eru nú einu sinni gerðir til þess að eyða þeim. Og til hvers eru tilfinningar er maður notar þær ekkert...? Að minnsta kosti svo lengi sem maður sé ekki að skaða sjálfan sig eða aðra. Já obbossí. Þar er maður kominn í hring. Stundum mætti nú halda að fólk sé haldið sjálfspíningarhvöt miðað við hvað það leggur á sjálft sig og aðra. Hugsanlega er engin leið til að komast í gegnum þetta líf án þess að finna fyrir því, og það væri nú líka algjörlega tilgangslaust. Auðvitað vill maður finna fyrir því sem er gott og sleppa hinu. Það væri víst ekki gagn í því til lengdar, held maður njóti þess betur að vera glaður og ánægður þegar maður hefur viðmiðun....
Getur lítið annað gert en að læra af öllu sem kemur fyrir mann, nýta það til að þekkja sjálfan sig betur. Og skilja annað fólk betur, þá hlítur eitthvað að hafa unnist....Það er góð tilfinning að finna fyrir hlutum, finna að maður sé á lífi og finnist eitthvað um heiminn.
Af hverju er ég ekki meiri ævintýramanneskja? Það var til dæmis alveg einstaklega spennandi strákur að borða í vinnunni minni á laugardaginn, veit ekki alveg hvað mér fannst spennandi, hann var einn og hálf einmanna greinilega útlenskur miðað við hlýju úlpuna og kortið og svo var hann með stór eyrnatól augljóslega að hlusta á tónlist. Veit ekki af hverju mér fanst það áhugavert, mig langaði bara til að vita hvað hann væri að hlusta á og hvað hann væri að gera hérna. Ekki meira um það, jú reyndar veit ég að hann var danskur því ég sá það á kortinu hans þegar hann borgaði. Lúmsk ég veit. Ef þetta hefði verið bíómynd þá hefði ég bara gefið honum símanúmerið mitt upp úr þurru og sagt einhverja smellna línu. Óvæntir hlutir gerast víst ekki nema maður geri þá sjálfur- óvænt he he
Mér finnst nefnlega tilviljanir alveg einstaklega merkilegt fyrirbæri, og fólk kemst örugglega langt á því að nota það. Sennilega eina ástæðan að ég samþykkti að hitta franska strákinn, því mér fanst það svo einkennileg tilviljun að ég skyldi alltaf vera að sjá hann. Eru tilviljanir alltaf óvæntar, eða trúir einhver því að það sé eitthvað sem hafi átt að gerast? Trúir einhver á hluti einsog forlög og að allt eigi sér ástæðu? Ég velit því svo mikið fyrir mér til dæmis í danmörku þegar ég var að kynnast fólki þar sem skipti mig svo miklu máli, þótt ég hafi bara þekkt það í hálft ár og svo varla talað við það síðan. Það er svo löng runa af undarlegum atburðum sem leiddu til þess að ég fór þangað, þvílík keðjuverkun af hlutum sem varð svo til þess að ég fór út. Er hægt að trúa að það hafi allt haft sínar ástæður, og ég hafi "átt" að vera þarna. Á sama hátt velti ég því stundum fyrir mér hvort það sé tilviljun að maður lendi saman með þessum en ekki hinum. Hvort sem það eru vinir eða eitthvað meira, ég er ekki að segja að líf mitt sé skipulagt og guði, að guðleg forsjón hafi séð fyrir því að ég hafi hitt þennan og hinn. He he he jedúdda nei.
Ég er frekar að reyna að sjá fyrir mér hvort allt mitt líf sé bara einhverjum tilviljunum háð, eða hvort ég hef verið að gera hlutina af einhverri ástæðu. Af hverju er maður yfir höfuð hrifin af þessum en ekki hinum, mér finnst ég að minnsta ekki geta ráðið því. Hvað veldur því eiginlega? Ferimón sem fólk gefur frá sér, einfaldlega efnafræðilegt ferli sem segir að þú viljir þennan grip. Skrítið mál allt saman. Enda er ég lifandi sönnun þess að ég skil ekki alveg samskipti kynjanna, þar sem ég er á lausu. Og vil vera það, ég er hvort eð er að fara út í ár, og finnst ég ekki hafa neinn tíma né pláss fyrir annað fólk inn í lífið mitt. Á alveg nóg með að finna út úr sjálfri mér og þeim næst mér- til að fara að bæta öðrum inn í það sem ég þyrfti að finna út úr líka.
Fuss og sveiattan.
Ég hef enn ekki fundið velþóknun á Kant. Skilyrðislausa skylduboðið fer í taugarnar á mér. Siðfræði hreinnar skynsemi er eitthvað of puritanskt til að ég geti tengt við hana. Jú það er rétt að oft þarf að gera það sem skyldan bíður manni, og jú heimurinn væri örugglega oft betri ef fólk gerði skyldu sína. En skylda er bara svo leiðinlegt orð. Ég er greinilega of mikið með einstaklingshyggju inni núna, tilveruspeki höfðar einhvernvegin meira til mín.
Mig langar ekki til þess að heimurinn gangi út á hreina skynsemi og skilji ekki eftir rúm fyrir tilfinningar og langanir. Þær eru að minnsta kosti ofar í mínu gildismati núna. Kanski er það minn galli, en það skiptir ekki máli maður ræður ekki öllu sem manni finst. Einhvernvegin sé ég það sem hræðileg örlög ef maður þyrfti alltaf að segja, já mig langar þetta en nei það er skylda mín að gera hitt. Skylda smylda. En svo segir hann að maður eigi að íhuga allar athafnir-langanir og hugsa sér hvort þær séu réttar. Því maðurinn er svo snillingur í að réttlæta fyrir sjálfum sér það sem hann vill, eigi maður að ímynda sér að athöfnin væri þá gild sem lög um allt mannkynið.
Má maður segja ósatt til að bjarga sér frá vandræðum sem steðja að þér NÚNA. -Þá á maður jú að hugsa lengra og hvort maður sé þá að koma sér í meiri vandræði í framtíðinni- en maður væri í þá stundina. En aðalatriðið er þá, mega allir ljúga til að bjarga sér frá vandræðum. Því það er kanski réttlætanlegt í vissri aðstöðu miðað við viss skilyrði- teljum við að minnsta kosti- en Kant segir þvert nei. Þetta getur ekki gilt um alla, þetta er rangt, reglan drepur sjálfa sig jú. Það er augljóst að ef allir ljúga til að bjarga sér úr vandræðum, trúir aldrei neinn neinu sem neinn segir. Hah? undarleg setning hjá mér.
Hann hefur jú nokkuð til síns máls helvískur. En samt þráast ég við og finnst hann í heildina stífur og þver. Þetta er maður sem bjó allt sitt líf í sama bæ í þýskalandi, fór ALDREI út fyrir bæarmörkin. Uppalinn af puritanskri fjölskyldu og sögur ganga um það að konurnar gátu stillt úrin sín eftir gönguferðunum sem hann fór í á hverjum degi á sama tíma sömu leið. Annars er þetta dót um að ímynda sér hvort það geti gilt um alla líka hjá Sartre. Þótt hann hafi þannig séð neitað siðferði sem slíku, því maðurinn er jú einn í þessum heimi. En þá ber maðurinn fulla ábyrgð á sjálfum sér og öllu sem hann gerir og öllu sem hann gerir ekki. Og í leiðinni ber hann fulla ábyrgð á öllum hinum, því með hverri athöfn sem hann velur að gera er hann að segja að hún sé "RÉTT" Fyrst hann velur að gera hana hlýtur hún að vera réttlætanleg og líka fyrir alla aðra.
Þetta gerir það að valið sem við stöndum frammi fyrir er ennþá erfiðara. Það fer alveg að perla á okkur þegar við þurfum að taka ákvörðun og finnum fyrir þessari þungu ábyrgð á baki okkar. Ábyrgð á valinu, sjálfum okkur og bara mannkyninu...... Og það getur engin hjálpað þér að velja. Þú stendur einn frammi fyrir að segja já eða nei eða gera eða gera ekki. Angistin sem fylgir því að vera maður. Dramatískt ha? Já það finnst mér og mér fannst það líka æði þegar ég las þetta fyrst.
Ég var líka alveg uppnumin af sumu sem Simone de Beauvoir skrifaði, við getum annað hvort fylgt eftir....flotið með í lífinu án þess að taka almennilega á því, án þess í raun að finnast neitt, elt aðra og hlýtt þeirra skoðunum. Eða tekið ábyrgð og skapað þá persónu sem þú ert. Þú ert það sem þú gerir ekki það sem þú ímyndar þér. Hún var jú ein fyrsta kvenréttindakonan, skrifaði Hitt kynið kring um 1950 minnir mig. Þar sem hún segir heilan helling, en meðal annars að konan hafi gert mikið af því að fylgja bara eftir og hlýða. Það sé á hennar ábyrgð að skapa sjálfa sig og vera eitthvað. Það er líka merkilegt það sem hún segir að Konan sé skilgreind sem Hitt kynið. Maðurinn er skilgreindur sem Hinn eini og við sem hinir. Gegnum gangandi í sögunni er þessi tilhneiging, Hvítir - hinir svartir, Gyðingahatur hinn sanni kynstofn og svo gyðingar eru hinir. En það undarlega er að þetta gildir um minnihlutahópa, en konur er aldeilis ekki minnihlutahópur, heldur helmingur mannkyns jafnvel rúmlega það. Það er kanski fyrir okkur, að meðan minnihlutahóparnir þjappa sér saman undan kúgun, þá eru konur jú í öllum hópum. Og hafa aldrei staðið saman sem slíkar. Hvítar konur fylgja hvítum mönnum, og svartar konur fylgja svörtum mönnum. Það kemur á undan að fylgja kynþættinum, en að fylgja kyninu.
Er það satt sem hún segir, að konur byrji á því að skilgreina - ég er maður, en ég er kona. En menn segja bara ég er maður. Hefur þetta í raunveruleikanum einhverja þýðingu fyrir okkur? Svo segir hún líka, við erum ekki konur- við verðum konur. Neitar því algjörlega að það sé eitthvað meðfætt eðli sem segi hvernig við högum okkur. Eru ekki svona bækur einsog konur eru frá venus en karlar frá mars algjörlega niðurlægjandi fyrir bæði kynin?
Einhverjar staðlaðar ímyndir á því hvernig við eigum að vera samkvæmt samfélaginu? Konur vilja fast og stöðugt samband - Alltaf- og karla vilja bara ríða - Alltaf. Konur keyra illa, en menn geta aldrei gert tvennt í einu. Karlar eru kaldlyndir og konur eru tilfinningaverur. Er ekki bara til allar gerðir af fólki, félagsleg mótun hefur auðvitað mest að segja, en eru svona steríotýpu fyrirmyndir ekki bara að gera illt verra.
Hvað er málið með það að það voru reglur í þinginu (franska eða breska) að konur máttu ekki vera þingmenn því þær væru svo miklar tilfinningaverur að það truflaði skynsemishugsun og rökvitið. Fáránlegt. Einsog karlar séu ekki eins fylgjandi sínum persónulegu "löngunum" og konur. Einsog konur séu svo brenglaðar af eigin tilfinningalífi að þær geti ekki hugsað heila setningu sem vit er í. Held frekar að karlarnir hafi verið hræddir við þær. Ef það er einhver truflun, þá væri það heldur ekki af kvennanna hálfu, heldur að karlarnir dyttu í það að sýna sig fyrir þeim sem þeim langaði í, og misst þar af leiðandi einbeitingu. Veit það ekki, Þoli bara ekki tilbúna staðla af samfélaginu sem allir eiga að fylgja eftir og vera góðir. Þoli ekki reglur sem ekki má spurja um en af hverju.
Svo skilyrðislaust skylduboð er úti í mínum hugleiðingum
|
