Labbilingur

Já það er hressandi labbi syndróm sem fylgir blankeitum námsmanna án námslána sökum skorti á einkunnarskilum kennara og eiga ekki fyrir strætó... Ég komst að því að það er ekkert svooo langt að labba í listaháskólann frá hlíðunum. Það er alls ekkert svo langt frá alþjóðaskrifstofunni í sundhöllina og svo uppí hlíðar. Rassinn frýs kannski næstum af manni en það er ákjósanleg hugmynd, kannski kala lærapokarnir bara af og hverfa hehe.

Alþjóðaskrifstofan er með hundrað möppur og bæklinga og sniðugheit um nám erlendis. Þegar maður er ekki með niðurnjörvaða hugmynd um hvert maður ætlar og hvað maður ætlar þá er það meira einsog að hræra upp öllum möguleikunum í graut með slaufu. Ég er sem sagt ekki mikið nær um framhaldið eða hvert ég ætla eftir þetta tveggja tíma session. En spennt fyrir öllu mögulegu. Helst á því að sækja um í listaháskólann í köben, ég meina það sakar ekki. Versta sem gæti gerst er að ég fái nei. Finnst London líka spennandi en mér finnst þó skólagjöldin sem því fylgja ekki eins spennandi. Gæti líka endað aftur á Ítalíu, nú eða bara Hollandi hver veit.

Sjarmi sundhallarinnar er gífurlegur. Fékk þó augngotur þegar ég tróð mér með rjóðar kinnar í bubblupottinn á milli sex stykki manna á sjötugsaldri í vinnumála umræðum. Sjarmi yfir því að sitja úfinn og rauður og hlusta á þjóðmálin skeggrædd í myrkrinu og gufan stígur upp af heita vatninu í frostinu. Haha svo lærir maður allaf eitthvað nýtt. Einn kallinn var að tala um rafmagnsbilanir og ég komst að því að allsherjarrafmagnsleysið sem skall á úti á Ítalíu í vor gerðist vegna þess að það féll risa tré á raflínur í Sviss. Ég kunni ekki við að koma með reynslusögur úr blackoutinu sjálfu til kallanna en glotti yfir því að hafa verið þar. Einkennilega stolt af því að ég eigi reynslu um þetta. Það er svo gaman að eiga reynslur. Og sögur.