Það bregst ekki að í hvert skipti sem námið er aðkallandi og verkefna skil brenna gat í buxurnar, þegar námsmaðurinn sér fyrir endann en samt varla fyrir hrúgu af bókum og blaðabúnkum og örvæntir því áður en hann kemst út í atvinnuleysið og fagurt kuldasuma verður hann að tileinka sér þekkingu heillar annar sem fór í annað en að læra, á þessum augnablikum fer ég að einbeita mér að einhverju öðru. Einu sinni las ég um html á nóttunni til a læra að gera bloggsíðu í heila próftíð. Þessa dagana les ég um sjálfboðastarf á Indlandi. Búin að ákveða að það sé málið. Fyrst ég get ekki gert sjálfa mig hamingjusama með allt sem ég hef, né fengið vinnu við það sem ég hef lært sé ég ekkert betra í stöðunni en fara og eyða öllu sem ég á, það er að segja tíma mínum og manneskjulegri umhyggju á þá sem þurfa á því að halda. Sá galli er á gjöf njarðar eða þannig, að ég þarf náttla að vinna fyrst til að eiga fyrir góðmennskunni. Heppilega er alltaf hægt að sækja í starfsvettvanginn sem ég hef verið á hingað til, veitingabransann eða umönnun á elliheimilum.

Lífið kemur alltaf á óvart, hvort sem það er á góðan hátt eða illan. Þótt trúleysi mitt á fólk hafi beðið hnekki margsinnis, enda lítil von að trúa á almenna góðmennsku fólks og sjálfs sín eða aðra fallega hluti ef maður týnir sér í djammlífi reykjavíkur og öðrum slóðaskap, þá geta góðir hlutir samt gerst. Gamli góði frasinn hennar mömmu, maður hefur alltaf val. Ef ekki val um hvað gerist þá val um hvernig maður vinnur úr því. Svo missionið er bjartsýni.

Fátt betra en týna sér í vangaveltum um lífið og tilveruna og tilgang fólks þegar maður á að vera að vinna heimapróf og er að skíta á sig. Gæti verið verra. Í stóru samhengi heimsins skiptir þetta ekki svo miklu máli.