rauðvínslegin nótt

Já en ekki slegin bara legin. Það er að segja ég lá andvaka í alla helv nótt með hausverk sem ég tengi beint við rauðvínsglösin tvö sem mér datt í hug að fá mér í gærkvöldi. Það var þó mjög hressandi og hlýjandi glös og sjálft labbið heim í rigningu hafði ýmsar súrar uppákomur, meðal annars varð á vegi okkar stál menn hjá Hallgrímskirkju. Kunnugir gera sér grein fyrir að átt er við menn úr stáli en ekki einstaklega harðir menn. Vakti takmarkaða lukku mína að sjá það ævintýri skjalfest á síðu auðar en þó var þetta alveg ógeðslega fyndið hjá okkur einsog sjá má á mér. Hugsanlega svona had to be there moment. Síðan eru tilviljanir til þess að hlæja að þeim og ekki seinna vænna að gera sér grein fyrir að reykjavík er oggusmá, þótt um sé að ræða miðjar nætur á mánudegi á förnum vegi.

Miðað við rauðvín, svefnleysi og skrítinn húmor þá er snarundarlegt að ég hafi druslast framúr í morgun á þeim óguðlega tíma hálf níu til að fylgja gerði í latíno dansa og dilla rassi í gríð og erg. Ekki nóg með það heldur mæta svo hrein og spræk í tíma klukkan ellefu og sit nú á bókhlöðunni. Í sparnaðarskyni kom ég með Risabrúsa, alvöru útilegubrúsa fullan af rótsterkukaffi sem við gebba sötruðum einsog við ættum lifið að leysa í byrjunarpásunni ( auðvitað byrjar maður á kaffi þegar mar mætir) ræddum gráður og heimsreisur og skort á sumarvinnu en framboð á sexaparty og annað sem kaffi þurfti við. Svo nú sit ég koffínsveitt með svefngalsa og minningu um rauðvínshausverk og flissa inní mér að fáránleika lífsins og alls sem því fylgir.

Guð hvað draumar geta verið fáránlegir. Hvaðan koma þeir eiginlega? Stundum dreymir mann svo asnalega og raunverulega að maður skammast sín alveg fyrir að eigin undirmeðvitund sé upphafsmanneskja að því. Djísús.

Ég kemst bara ekki yfir það að heilinn á manni gerir engan greinamun á því sem við sjáum fyrir framan okkur og því sem við sjáum í huga okkar sem minningu eða hugsun. Það skilar nákvæmlega sömu tilfinningaboðum og taugatengingum. Svo það sem gerist þar er auðvitað jafn "raunverulegt" og það sem gerist fyrir utan. Að minnsta kosti í þeim skilingi hvernig maður upplifir það. Mikið er heilinn skemmtilegt fyrirbæri. Kannski er ég á vitlausri hillu. Kannski átti ég að læra kjarneðlisfræði og fara út í skammtafræði eftir allt saman, ja eða einhverskonar taugasálfræði. Eða hvað þetta nú heitir allt saman.

Ef tilviljanir eru síðan ekki eins miklar tilviljanir og maður heldur, hvað eru þær þá? Mér finnst allavega stórundarlegt hvernig stundum virðist allt ýta undir eitthvað eða hræra í því. Er þetta allt bara kaos og allt annað bara það sem við kjósum að sjá útúr því.