bobblandi

Það fylgir því ósegjanleg ánægja að mæta á fund með kennara og vísa fram öllum pappírum skráðum og stimpluðum og finnast að viðkomandi hafi fulla trú á að maður viti hvað maður er að fara. Ég er búin að hlægja innra með mér undanfarið að eftir þriggja ára nám komi ekki í ljós fyrr en rétt fyrir lokin úr hverju ég ætlaði að útskrifast. Því meira sem ég hugsa um það þá held ég samt að ég hafi vitað hvað ég vildi læra, en bara búin að vera vitlaust skráð í gegnum tíðina. Enda var ekki byrjað að kenna það sem ég vildi spá í svo ég gat ekki valið það.

Hlakka fáránlega til að grúska og skrifa. Fór beint á bóksöluna eftir fundinn og keypti mér bækur um orð og mynd, on dialouge og about heart and mind. Veit ekkert hvað ég ætla skrifa um en í bili dugir mér að hafa tilfinningu fyrir í hvað átt. Það er einsog það hafi opnast svona gátt í hausnum á mér, kveiknaði á ljósaperu. Auðvitað skrifa ég eitthvað það sem ég er alltaf að tala um; það er að segja vandamálið um hugsun og orð, bilið milli þess að skynja og segja, stóru spurningu í listtúlkun yfirhöfuð um hvernig sé hægt að skrifa um það sem fæst við eitthvað ósegjanlegt og hvernig margir listamenn vinna markvisst með það. Veit samt að þetta á eftir að gera mig gráhærða (sem ég verð hvort eð er snemma samkvæmt pabba og ættinni) Las þrjár blaðsíður og rifjaðist upp fyrir mér hugmyndir um verk sem ég ætlaði alltaf að gera. Bobblandi sisslandi.

Ég veit ekki hversu söluhvetjandi ég er með nefið ofaní riti hugvísindastofnunnar og er strax farin að hafa áhyggjur að ég ætti frekar að vinna í næturvinnu eða einhverstaðar þar sem ég má lesa.