dýónísísku ofuröflin

Hið dýónísíska afl hefur stundum töglin og höldin í lífinu mínu.... Það ætti þá að vera stutt í ólgu og kaós eða jafnvel eftirsótts intoxication. Allt kraumar undir niðri og jafnvel bobblar útum allt á vissum tilvikum. ótamin öfl sem ekki er hægt að stjórna með rökhugsunum einum né setja í ákveðið form. Samt er alltaf appollínísk jafnvægisbarátta innan í öllum sem sprettur frá viðvarandi ólguástandi og draumum um einhverskonar fullkomið ástand? Appollonískir draumar um jafnvægi og hið idealíska og fullkomna. Samt er bæði jafnmikilvægt. Þrífst allt á þessar baráttu milli ójafnvægi og jafnvægi. Milli spennunnar að koma hlutum úr og í jafnvægi til skiptis. Og ekki síst ; The Dionysian element was to be found in the wild revelry of festivals and drunkenness, but, most importantly, in music. The combination of these two into one art form gave birth to tragedy.

Þetta er allt beint komið úr glósum úr tíma en ekki einhverri snarkruglaðri kenningu minni um sjálfa mig. Virðist bara stundum passa fyrir utan að það er engin tragidía hér á bæ. En heilinn á manni virkar víst þannig að maður finnur samræmi.

Heimaprófið er í vinnslu. Ég komst að þeirri þversögn að 200 orð er alveg fáránlega lítið og pyntar mig til að vera hnitmiðuð sem er ekki sterkur fítus. Airwaves jei jei. Búin að fá mér bækling en fylltist bara örvæntingu hvernig á að ná öllu. Djöfull verður gaman samt. Djöfusins að ég þurfi að vinna á fimmtudaginn. Gnístan tanna. Ég missi af einum fjórða af hátíðinni.