Ti posso offrire lasagna stasera? Prego, buon appetito

Þá hefur maður nú gert allt þegar maður hefur útskýrt baunamat á ítölsku. Kennarinn minn fyrrverandi mætti og var eldhress að geta fengið þjónustu á eigin máli, ég var ekkert að skjóta því inn að ég væri hætt við að útskrifast úr móðurmálinu hans.

Dagurinn var ónýtur í framtaksmálum, eina markmiðið var að skrifa skorinorta umfjöllun um hvað ritgerðin mín fjallar og panta nýjan viðtalstíma hjá leiðbeinandanum (og jafnvel ákveða hver það á að vera) Ég skrifaði svo sem helling en skýrt og skorinort eru ekki orðin sem ég myndi nota til að lýsa pælingunum. Samt er ég ekki frá því að það hafi kviknað á nýrri ljósaperu í seríunni sem BArnið mun verða og verður maður að gleðjast yfir því.

Hvernig ætti að vera hægt að samræma það að vilja ekki ákveða sig í neinu en þykjast samt ætla hafa öll svör á hreinu fyrir fram. Þetta er geðveiki að gera sjálfum sér þær kröfur að vita allt áður en endirinn kemur og kunna það áður en maður lærir. Sagan segir meira segja að ég hafi næstum því neitað að læra að hljóla því mér fanst asnalegt að kunna það ekki. Hver er ekki lélegur að hjóla áður en hann lærir það? En ég lærði að hjóla og hef ekki gleymt því síðan. Get lítið nýtt þá hæfileika eftir að fína hjólinu mínu var stolið í vor. Bömmer. Held jafnvel að maður eigi bara að kunna að meta það að hafa stundum rangt fyrir sér og lifa í aðstæðum sem engin leið er að vita hvernig fer. Vitnum í laxnes eða hver það nú var; þetta fer allt einhvernvegin á endanum.