semiblinthálfdeit og margar BArna móðir en ekki MAmma

Merkilegur andskoti. Fundur tvö með leiðbeinandanum í morgun. Sérlega tímanlega hinn 7.nóvember. Þóttist nú hafa sent henni þó nokkuð skoriort erindi og inngang í BArnið þar sem lýst var hugmyndum þeim er eiga að koma þar fyrir og hvernig hugmyndin væri að byggja það upp. Virtist nú leiðbeinandanum að þetta væru sérdeilis skemmtilegar hugmyndir, en fjarri því að vera eitt BArn heldur meira í átt við fimmbura. Það getur hver ímyndað sér hversu mikið álag það er að burðast um með fimmbura í sér, svo nú skal íhuga hvort ekki sé bara feikinóg að vinna bara í einu í einu.

Verst þykir mér þó að þær hugmyndir sem ég er æstust og upprifnust yfir finnst henni henta mun betur sem MAmmu verkefni í framtíð, svo leiðsagnarfundurinn snerist uppí vangaveltur um hvert skyldi haldið í framhaldsnám. Mikið er það ágætt að ég er ekki ein um að geta ekki fest athyglina við núverandi verkefni. Sorbonneháskóli er víst málið, eða skotland. Eða írland, eða ítalía eða eitthvað annað. Hef að minnsta kosti fram á vor að finna út úr því.

Yfirlýsingagleði er ekki endilega af hinu góða. Því meira sem er búið að segja því minna er pláss fyrir að skipta um skoðun. Fyrir utan að sú staðreynd að vera þversögn við sjálfan sig er strax búið að strika út möguleika á einhverskonar skilningi. Hvað um það. Það er alltaf upplifun að rekast á eigin tilfinningar sem haga sér alls ekki í samræmi við það sem hausinn heldur fram. Óþekktarpésar sem láta ekki að stjórn.

Jæja burtséð frá öllum óstýrilátum innri pésum þá stendur til að fara á hálfblint franskt semideit. Allt hressandi í skammdeginu. Neita staðfastlega að láta undan eigin neikvæðni á heiminn og fyrst aðrir geta verið blússandi hamingjusamir þá hlýt ég að eiga möguleika. Það er að minnsta kosti æfing í að hætta að vera efasemdarpési og telja víst að ef ég klúðra því ekki persónulega þá klúðrast það sjálfkrafa.