´Róttæk leiðindi

Stundum er athyglisvert að ég skuli lifa í hæstastigi. Það er sjaldan neitt miðstig og það á við um lærdóm á móti lærdómsleysi í rosalegum törnum, djamm eða djammleysi rétt einsmikið og persónlegt drama. Að sjálfsögðu er ég græn í framan að rembast við að ná að lesa glósurnar rétt fyrir morgunsárið og prófið þar sem dagurinn fór í svefn eftir geysilega athyglisvert djamm.

Enn og aftur sannaðist kenningin um skort á millistigi. Fór af ofurfína samsætinu á hótel sögu þar sem drukknir voru ránrándýrir kokteilar á barnum frekar hæfandi oliubarón en fátækum námsmönnum yfir í rosalega danssveiflu á nellys sem er án efa einn sveittasti staður borgarinnar, nema ef vera skyldi boomkikkers þar sem kvöldið endaði. Vel krumpaður og yndæll gamall barþjónn sagði mér að hann væri hræddur við kvenfólk, en líkaði samt ágætlega við mig. Flest mikilvægt fólk væri konur en þær væru bara svo klárar og ákveðnar og vissu allt betur en karlmenn. Jah hann hefði getað verað að reyna við mig ef hann hefði ekki verið mjög greinilega í hinu liðinu. Ég hef nú líka verið sérlega elskuð í hlutverki mínu sem hommahækja í gegnu tíðina. Hvað er það sem ég hef? Já hemmi minn snemma heim?

Get ekki stillt mig um að minnast á að nú virðist caveman sindrómið vera í hámarki og nú hvarflar ekki að neinum að leggja á sig miklar viðreynslur eða eltingarleiki. Furðulega oft síðustu útstáelsi er einhver karlkyns sem eftir rétt svo halló, kemur með línuna, jæja eigum við að drífa okkur heim til þín eða mín. Hvort þetta virkar venjulega hjá þeim veit ég ekki, en þó fannst mér best þegar ég tók dramakastið á einn um mikilvægi hluta í tilverunni, og eftir litla ræðu deildi hann því með mér að honum fyndist nú fullsnemmt hjá mér að láta einsog geðvond kærasta sem æsti sig yfir því hvort honum væri bara alveg sama.

En þar sannaðist að sjálfsögðu að öllum aðilum var alveg sama og fanst mér jafnóviðeigandi að hann léti einsog hann gæti dregið mig heim á hárinu bara því kaffibarinn er sveittur. Mikið ofsalega er mikil viðbjóðsleg leið á að fólki sé alveg sama.

Námið mitt er stundum alger snilld. Beint quote úr glósum frá kennaranum; Kracauer lýsir þessari unaðslegu tilfinningu að hangsa og finna til einhverskonar innri leiðinda og ókyrrðar en hafa ekkert fyrir stafni. Að kjósa leiðindin er andóf, með því staðfestum við að við höfum enn vald yfir okkar eigin tilveru, höfnum ríki afþreyingariðnaðarins. Þar hafðiði það, nú getur maður sko látið sér leiðast og haft með því róttæka og menningaralegar fyrirætlanir. Segiði svo að ég sé að læra tilgangslausa hluti. Lífið.