eitlar og leiðindi

Eitlabarátta. Bólgin og beinverkir en samt ekki í hitamóki eða óráði. Við kvöldmatarborð í sjálfsvorkunn heima hjá foreldrunum milli slagsmála um hvítlauksgeirann til að klína ofan á ristaðbrauð undir smjörið, systkynajags og hefbundinna rifrilda, spakk og hakkedí í matinn, söngæfinga yngsta bróðursins (aðallega queen ennþá, en hann segist vera working on it að næla í kærustuna) og því að mér tókst að klemma mig til blóðs á stólnum kom það í ljós við æfingu að eiginlega allir í fjölskyldunni ná uppí nef með tungunni nema ég. Systirin og yngsti bróðirinn geta nánast sleikt á sér nasirnar en ég get bara hreyft eina augabrún í einu á móti. Ætli þetta þýði að öll fjölskyldan sé skáld nema ég? Ég get hinsvegar líka hreyft eyrun og blakað nasavængjunum sem nýlega hefur verið bent á að sé ekki á allra færi. Einsog sjálfsvorkunarsamri ófullorðinstúlku sæmir þá hennti ég mér í sófann gladdi mig við val föður míns að skella á madagaskar fyrir okkur og poppa og gefa mér kaffi.

Jenny Lewis er sniðug. Your are what you love. Þetta lag er hressilegt og hratt þó textinn sé smá drama. En einn dag sem þetta spilaðist í eyrunum á mér á göngutúr fór ég næstum að skríkja úr hlátri yfir textabrotum sem mér fannst viðeigandi. Það er svo gaman að finna óvænt tengsl í textum. Ég var meira segja í notuðum fötum í speglaveröldinni þar sem ekkert ekki einu sinni þúsund bjórar gætu nokkurn tímann bjargað eða breytt því að maður sé einn innan um allt þetta fólk.

This is no great illusion When I'm with you I'm looking for a ghost Or invisible reasons To fall out of love and run screaming from our home Because we live in a house of mirrors We see our fears and everything Our songs, faces, and second hand clothes But more and more we're suffering N ot nobody, not a thousand beers Will keep us from feeling so all alone But you are what you love And not what loves you back