og aftur

Þetta var allt misskilningur. Það er ekki vor á íslandi. Allavega ekki rétt meðan jólasnjórinn flýtur um allt og heimurinn hverfur í flygsum sem virðast jafnvel fjúka upp á við líka því það er næstum því logn.

Það er kannski líka misskilningur að maður venjist öllu. Kannski venst maður einmitt engu, og þess vegna kemur það manni sífellt á óvart að það sé snjór á íslandi á vorin. Það eru ekki einu sinni komnir páskar, muniði þegar það snjóaði svo mikið í júní að það þurfti að grafa upp heilu kindastóðin.

Ég venst því heldur aldrei að týna símanum mínum þó það hafi nú gerst alloft. Ég vil meina að ég sé óheppin frekar en klaufi og alheimurinn sé í samsæri gegn því að ég hafi slíkan grip í minni umsjá. Hins vegar hef ég líka nokkrum sinnum heppilega fundið símana aftur eftir undarlegum leiðum (ok td. fannst dauður í bjórglasi, fannst á sirkus, lítil stelpa fann hann fyrir utan blokk, einhver fór með síma í viðgerð ári eftir að hann týndist og viðgerðastofan rakti hann til mín, gleymdist í bílnum hjá eddu eða heima hjá einhverjum og svo framvegis) Síminn hringir ennþá svo krossleggjum fingur um að hann skili sér vegna góðmennsku alheimssamsærisins sem veit að ég má ekki við þessu núna.

Þetta kemur sér takmarkað vel þegar maður er ekki með heimasíma og vinnur sem stendur í útkallavinnu en er líka að bíða eftir svörum frá fimmtán stöðum sem væntanlega þyrftu að hringja í mig til að bjóða mér viðtal. Talandi um áskapað atvinnuleysi.

Svo ekki móðgast þó ég svari ekki sms-um né hringingum. Vísa á msn eða lukkuna til að rekast á mig.