kannski lélegt handrit, en hvar eru lagahöfundarnir í lífi minu?

Stundum þegar maður veltir vöngum á augnablikinu rétt á milli svefns og vöku við að finna lausnir eða bara hugsa þá verða lausninar næstum að hreyfimynd því mann var eiginlega farið að dreyma. Draumar hljóta að koma að mestu úr eigin undirmeðvitund svo hugmyndin er manns eigins, en samt er einsog hún hafi bara orðið til sjálfkrafa.

Undanfarið dreymir mig nefnilega tóma steypu. Hálfgerða farsa sem þýða ekkert fyrir mér nema kannski að ímyndunaraflið hljóti að sakna undarlegra uppákoma. Einsog það sé einhver skortur á þeim. Sannast á flestum sem ég þekki að lífið er eintómur farsi hvort eð er. Og stundum eru með endemum lélegir handritshöfundar.

Einsog saga sem hélt áfram og endaði aldrei án þess að hafa yfirhöfuð byrjað. Hver hefur ekki lent í að reyna að horfa á bíómynd þegar hann hefur ekki tíma. Kannski alltaf að skella henni í og horfa á brot, en kemst aldrei lengra útaf hverslags truflunum. Í hvert skipti sem sett er aftur á play, mannstu ekki alveg í smáatriðum hvað gerðist siðast, þú kemst aldrei almennilega inn í söguþráðinn né nærð að lifa þig inní og hafa samúð með persónusköpun sem aldrei þróaðist. Það myndast engin heildaryfirsýn og það verður þreytandi að skilja plottið. Eini munurinn á lífinu og þessari dvd mynd er að það er ómögulega hægt að skipta til baka milli atriða í lífinu.

Mér finnst Mar æði og ekki síst á nóttunni. Vildi eiginlega óska að ég héti sigga. Af hverju semur enginn um mig lög? Skil þetta ekki.