sybbin

Í byrjun tólftímavaktar eftir tveggja tíma svefn eftir smá bjór og eina íbúfen er óralangt í rúmið. Örlitið rauðeygður og augun fyllast af tárum við hvert geisp en hinsvegar fékk ég gefins saltlakkrís frá gesti sem meikaði ekki svona salt nammi. Lakkrís og kaffi er undarlegt saman.

Rigningin er mætt á svæðið. Ánægð með það bara þá skín ekki í augun á mér. Augnlokin þyngjast einsog það séu hengd lóð á þau. Kyrrðin er einsog fjandmaður og það liggur við að mig vanti einhver átök. Samt nenni ég ómögulega að díla við það þegar kerfið eða móðurstöð hrynur og allt er lokað eða frosið. Einsog að sprikla um og stjórna handalaus að missa tölvukerfi og net úr þjónustunni. Einsgott að ég fékk heimsent nokkrar flöskur af magic í vinnuna sem ég get sturtað í mig í stórum gúlsopa áður en ég krem dósina og hnykla nýfengna vöðvana með eldmóð og krafti. Eða hugsa um það meðan ég geispa stóran og hringa mig í óþægilegum rússustól og langar að kúra mig niður undir sæng.

Hvernig segir maður nei þú misstir af rútunni væni, hún kom víst í morgun þó þú hafir verið að bíða. Viltu aðra ferð seinna í dag?, hey nei ég reddaði þessu hún er að koma, hinkraðu bara þolinmóður og vonum það besta, á rússnesku? Þar mættu finnarnir ofjörlum sínum. Smám saman einfaldaði ég enskuna niður í að segja YOU, BUS, NOW, WAIT og sína fimm mínútur með einni hendi og benda og pota útí loftið til að leika að þau biða úti og rútan kemur. Þau skildu mig samt ekki. Frústreruð labba í hring í lobbínu og ég anda léttar, þau hafi þá skilið eitthvað. En taka sig svo til og fara í jakkana og tölta niðurlút í burtu. Í miðri afgreiðslu við aðra sé ég þau fjarlægjast og ætla sko ekki að láta rútuna koma aftur fíluferð og hleyp á fullri ferð upp klapparstíginn (þau skildu auðvitað ekki, excuse me, wait, sorry, just a moment eða neitt annað, svo pota í öxlina varð fyrir valinu) agndofa yfir reittri stúlku sem babblar og bendir og tosa í ermina á þeim noooo. you. now, bus!!! og bendi örvæntingarfull til baka. Örlítil ljósapera virðist kvikna eða þau allavega þora ekki annað en hlýða mér og tölta tilbaka og sitja þæg á stól þar til hin fræga rúta lét sjá sig.

Ef ég er orðin permanent rauðeygð af ofnotkun á linsum þá er það bara í stíl við hárið.