skæl&væl

Ég er svo mikið að læra að ég hef sjónvarpið sem background bak við mig, betra fyrir samviskuna, nema auðvitað sný mig næstum úr hálsliðnum ef eitthvað spennandi er að gerast. Það er merkilegt að geta orðið svo ótrúlega cought up í sjónvarspþætti að þegar creditlistinn skrollar yfir skjáinn geri maður sér alltíeinu grein fyrir að maður situr með maskara niður á kinnar og næstum ekkasog yfir að einhver dó, brostnar vonir og handritsskrifaður sárauki. Tárin frussast eiginlega útum allt, einhverntíman lýsti mamma því að sem krakki hefði það næstum litið út einsog tárin spýttust út af augnhárunum en ekki niður. Ég held þetta gæti annars verið í genunum, allavega er sjö vasaklútamynd mjög eðlilegt lýsingarorð í fjölskyldunni. Ef þetta er ekki genatengt er örugglega bara jákvætt að geta gleymt sér svo í annarra manna eða tilbúnu lífi að maður getur háskælt yfir því. Samúðarverkir. Svei mér þá að það er ekki fín útrás að gráta aðeins þó maður sé ekki einu sinni leiður.

Ég get hinsvegar ekki grátið yfir eigin lifi í augnablikinu svo ég snýti mér bara hrauslega í vasaklút og flissa yfir hamingju og held áfram að bagsla við synopsis fyrir munnlega prófið.